Bir zamanlar dünya daha yumuşaktı.
Rüzgârın sesi çocuk kahkahalarına karışır, insanlar birbirine dokunmayı unutmazdı.
Bir bakış, bir tebessüm, bir sessizlik bile anlam taşırdı.
Ama şimdi…
Şimdi hiçbir şeyin dokusu yok.
Sesler plastik, yüzler cam, kalpler ise donmuş su gibi kırılgan.
İnsanlık, kendi yankısına bile yabancı artık.
80Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ5xncoEjCUw
Bir zamanlar sokak lambaları altında birbirine sarılan gölgeler vardı.
Şimdi aynı lambalar, boş kaldırımlara ışık tutuyor.
Bir çocuk ağlaması bile nostaljik bir hayalet gibi yankılanıyor şehirlerde.
Zaman, anıları toprağa gömmüş, üstüne beton dökmüş.
Ve biz hâlâ o mezarlığın içinde dolaşıyoruz,
kendi eski hâlimizi bulmaya çalışarak.
80Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡEfYzqrOqry
Yaşam mı?
O artık bir yük.
Ruhlarımız, anlamını yitirmiş ritüellerin içinde debeleniyor.
Bir kahve fincanının kenarına dokunmak bile yorgun bir hatıraya dönüşmüş.
İnsanlar artık yaşamak yerine, hatırlıyor sadece.
Hatırladıkça biraz daha ölüyorlar.
80Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2xJ0A9G5YO
Bir zamanlar “ölüm” uzak bir kavramdı.
Şimdi, her nefesin içine sızmış sessiz bir misafir.
Belki de biz zaten öldük — sadece fark etmemek için birbirimize “günaydın” demeye devam ediyoruz.
Çünkü artık ölüm, yaşamanın en dürüst hâli.
Ve yaşam, kendini unutturmuş bir hayal.
80Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡL65Ut0JsiX
Zamanın mezarlığında yürürken fark edersin:
Her şey geçmişin tozuna bulanmış.
İnsanlık, kendi hatırasına ağıt yakan bir tür haline gelmiş.
Bir zamanlar ışık arayan gözler, şimdi karanlığa alışmış.
Ve karanlık, hiç bu kadar güzel görünmemişti.
80Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqCwaxP8L0E
and then Add to home screen.