Tek Ve Yalnız - İnsan Yaşamı

İnsan, yaşamak için doğar denir.

Ama yaşamak nedir ki?

Her gün biraz daha solmak değil mi?

Bir sabah aynaya baktığında tanımadığın bir yüzle karşılaşmak…

Gülüşünün altındaki kırıkları kim görebilir?

Kim bilir, o kahkahaların aslında susturulamayan çığlıklar olduğunu?

77Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7yFM6uEqv8

Zaman, bizi tüketen en sabırlı cellattır.

Hiç acele etmez.

Gözle görülmez ama hep oradadır;

damla damla eksiltir seni, fark ettirmeden.

Bir gün bakarsın, seni sen yapan her şey — hayallerin, sevgilerin, öfken, inancın —

birer gölgeye dönüşmüş.

Ve o gölgeler bile senden kaçıyor artık.

77Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2N2sfGLFuX

İnsan yaşadıkça tükenir.

Çünkü her “bugün”, biraz “dün”ün mezarına toprak atar.

Bir zamanlar umut dediğin şey, şimdi yalnızca güzel bir yanılsama gibi gelir.

Belki de umut, acıyı biraz daha uzun süre taşıyabilmemiz için uydurulmuş bir ilaçtır.

Bir gün herkes fark eder:

Yaşamak, aslında yavaşça ölmekten başka bir şey değildir.

77Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgcckjPqVWe

Ve yine de sabah olur…

İçimizde hiçbir ışık kalmasa bile gözlerimizi açarız.

Neden mi?

Belki alışkanlıktan, belki korkudan…

Ya da belki sadece hâlâ ölmemiş olmanın tuhaf bir utancından.

Çünkü yaşamak, bazen sadece ölememektir.

77Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzvqipPGzEA

ns216.73.216.13da2