Katie sayfayı sıkıca tuttu, parmakları beyazlaşmıştı. Cümle, neredeyse nefesini kesmişti:
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjNmh13vYtE
“Ben seni yazdım. Ama şimdi sıra sende.”
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUxA4lWSwW7
Koridorun karanlığı etrafını sardı, ancak bu karanlık normal bir karanlık değildi. Sessizliğin içinde sanki bir kalp atışı vardı; her adımında, kendi kalbinin sesini duymaktan daha ürkütücü bir ritimle yankılanıyordu.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡcPLCNrduwp
Kendi nefesini duymaya çalıştı ama nefesi, sanki bu mekânda var olmanın kendisine yasaklanmış bir şeymiş gibi, boğuk ve uzak çıkıyordu. Adımlarını atarken zemindeki toz kalkıyor, ama bir ses yoktu; her şey sadece kendi varlığının yankısı gibiydi.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3mancaOAeO
O anda Katie, koridorun köşesinde bir gölge fark etti. İlk başta insan sanmıştı. Ama gölge, ona doğru yaklaşmıyordu; sanki onun hareketlerini önceden bilerek, ona göre şekil değiştiriyordu. Gölge bir anlığına bir insan silueti aldı, sonra hızlıca çığırından çıktı, duvarlara, tavan köşelerine yayıldı.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVuWemABe4Q
“Sen… benim… değil misin?” diye fısıldadı Katie, sesi kendi kulaklarında kayboluyordu.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHpfsHbVcMb
Gölge aniden durdu. Sessizlik çöktü. Ardından, koridorun ucundan boğuk bir çocuk sesi geldi:
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIrJtN0VbGS
“Beni dinlemedin. Beni yazdın ama beni görmedin. Şimdi… görmelisin.”
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFfV2p68CGL
Katie bir adım geri çekildi ve kendini bir odanın eşiğinde buldu. Oda, tıpkı çocukluk odası gibi görünüyordu ama bu kez daha yoğun bir karmaşa vardı. Duvarlar, birbirine karışmış resimler ve eski fotoğraflarla doluydu; her birinin yüzünde, Katie’nin kendine ait hatıralarının farklı bir versiyonu vardı. Ve her fotoğrafta gözler… hep gözler, direkt olarak onu izliyordu.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡLWqvusTRA9
Elindeki sayfada titreyen cümle yeniden hareket etti, sanki kendi kendine yazılıyormuş gibi:
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmtE9KP57WI
“Beni unutmadın… ama şimdi… unutulmuş olanı hatırlamalısın.”
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ21fxqwKI9B
Katie, sayfayı incelediğinde kelimelerin kendi el yazısına dönüşmeye başladığını fark etti. Bu el yazısı… geçmişte bastırılmış korkular, bilinçaltındaki karanlık ve hatırlamak istemediği anılar… hepsiydi.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTpU8QRCpEp
Birden koridor boyunca yankılanan sessiz çığlıklar duydu. Yavaş yavaş fark etti ki, bu çığlıklar sadece kelimeler değildi; bu, geçmişte kendi zihninde hapsettiği tüm acıların, öfkenin ve yalnızlığın kendini somutlaştırmış haliydi.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡC9yPanf71d
Gözlerinin önünde, duvarlar aniden kanlı bir dokuya büründü. Kırmızı çizgiler, sayfada yazan kelimelerle birleşerek bir ağ gibi her yere yayıldı. Kelimeler artık okunamıyor, sadece hissettirilmek istenen bir ağırlık ve çaresizlik bırakıyordu.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡe6C9Ix9vds
Katie nefesini kontrol etmeye çalıştı ama yutkunmak neredeyse imkânsızdı. Vücudu donmuş gibiydi; kalbi, göğsünde tek bir yumrukla sıkışmıştı. Tam o anda, koridorun sonunda küçük bir kapı belirdi. Eski zamanlardan kalma, neredeyse hatırlanamayacak kadar eski bir kapı.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGGngLS2Pq9
Kapıyı araladığında… kendisini aynadaki bir yansıma karşılamadı. Yansıma yerine, odada hareket eden bir başka Katie vardı: yaşadığı en ağır bunalımın, en derin cinnetin içinde çırpınan Katie… ve gözleri… gözleri tamamen boştu.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQjivIxRuK3
O an Katie anladı. Bu gördüğü sadece bir gölge değildi. Bu, kendi yok oluşunun bir ön izlemesiydi.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPfbf73ipbh
Sayfa bir kez daha titredi ve yeni bir cümle belirdi:
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡC4AU6uCYl2
“Sen şimdi yazacaksın. Ama yazdıkların… seni de yazacak.”
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkP9TIVyQ5h
Katie’nin elleri titredi, dizleri çöktü. Yavaşça fark etti ki, geçmiş sadece onu takip etmiyor, onu yaratıyor ve yeniden şekillendiriyordu. Her adımı, her nefesi, her hatırası… hepsi artık kontrolünün dışındaydı.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡY2z5pYSf4f
Koridorun karanlığında tek başına kaldığında, Katie’nin içinden boğuk bir fısıltı yükseldi:
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqyvziDciZy
“Ve ben… artık yalnız değilim. Ben hep buradayım. Sen… bana katılmak zorundasın.”
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvzt1GSMxnJ
O andan sonra koridorun sessizliği, fısıltılarla doldu; kelimeler bir kez daha havada dans etmeye başladı, bu kez daha karanlık, daha acımasız ve daha kaçınılmaz bir şekilde: Katie’nin geçmişi, zihni ve ruhu… artık tamamen bir bütün olmuştu.
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhV4uH7dphe
24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1Zq6G63bvg
and then Add to home screen.