Uzun İnce Bir Kulenin En Tepesinde - Garip Şekilde Sessiz..

Bir anlık karanlık.

Bir an sonsuz uzunlukta.

Düşerken rüzgârın sesi bile yavaşlamıştı; kulenin duvarları yukarı doğru çekiliyor gibiydi.

Zaman, beni geçip gitmek yerine üzerime kapanıyordu.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCPI0qV6FMq

Sonra bir çarpma.

Keskin bir gürültü.

Ve ardından sadece sessizlik.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡw79wB90VrI

Gözlerimi açtığımda, gri bir gökyüzü vardı üstümde.

Kule, oradan yukarı uzanıyor, göğe batmış bir hançer gibi duruyordu.

Bir an anlamaya çalıştım — yaşıyor muydum, yoksa yalnızca kalmış bir yankı mıydım burada?

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡT0cQXQQpCx

Elimi yere koydum.

Soğuktu.

Ama hissettim.

Demek ki ölmemiştim.

Ya da ölmek bu kadar gerçek hissettirmiyordu.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4UL1nhZYe6

Kafamı çevirdim.

Yakınımda bir şey parlıyordu: Deniz’in kolyesi.

Kırılmış, içindeki kumlar toprağa dağılmıştı.

Zaman akmıştı.

Ve artık hiçbir kum tanesi geri dönmeyecekti.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ25K6eQ3oAI

“Deniz…”

Söyledim mi bilmiyorum, belki sadece dudaklarım oynadı.

Ama o an, duydum.

Bir fısıltı — çok uzaktan, çok derinden gelen bir ses.

“Sakin ol Aras… buradayım.”

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpngpgXEoNi

Donakaldım.

Ses kulenin içinden geliyordu.

Ayağa kalkmaya çalıştım ama bacaklarım beni taşımıyordu.

Yere düştüm, nefesim kesildi.

Kuleye baktım.

Rüzgâr, basamaklardan geçerken tuhaf bir ses çıkarıyordu — bir inilti, bir nefes, bir çağrı gibi.

O sesin içinde Deniz’in adı saklıydı.

Ya da ben öyle duymak istiyordum.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡG5g9oSK28O

O an anlamaya başladım:

Kule yalnızca bir yapı değildi.

Bir hafızaydı.

Bir yankı deposu.

Kimin burada nefes aldığı, kimin burada sustuğu fark etmiyordu; hepsi kulenin içinde kalıyordu.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjSU4cJi89Z

Ellerimle toprağı kazıdım.

Belki Deniz oradaydı, belki sadece gömülmüş bir anı.

Ama ellerim kanayıncaya kadar kazdım.

Her parmak darbesinde toz, metal kokusu, pas...

Ve o kokunun içinde bir tanıdıklık.

Deniz’in ellerinin kokusu.

O sabah dokunduğu fotoğraf makinesinin metali.

Bir an için burnuma o anı geldi.

“Bir kare çekeceğim, sonra ineriz,” demişti.

O cümle, zihnimde bir çivi gibi kaldı.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnDTtHf1JP1

Sonra birden, bir adım sesi.

Yakın.

Tam arkamda.

Dönemedim.

Korkudan değil, inanmaktan.

Çünkü eğer dönüp kimseyi göremezsem, bu sefer tamamen yalnız kalacaktım.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ232JojioOD

Yine o ses:

“Aras…”

Bu kez daha netti.

Deniz’in sesiydi, yorgun ama tanıdık.

“Buradayım…”

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnci8MNpWzI

Gözlerim doldu.

Yavaşça arkamı döndüm.

Ve bir anlığına onu gördüm.

Kulenin dibinde, ellerini iki yana açmış, bana bakıyordu.

Gülümsüyordu — o bildiğim, güven dolu gülümsemeyle.

Ama gözleri… gözleri boştu.

Sanki içlerinde yansıyan tek şey karanlıktı.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWyLcoQnC4p

Bir adım attım.

Sonra bir adım daha.

Ama yaklaştıkça o geri çekildi.

Her geri çekilişinde, bedeni biraz daha saydamlaştı.

Ve sonunda, sadece rüzgâr kaldı.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ70IsgMfE8U

Ben dizlerimin üzerine çöktüm.

Ne bağırabildim, ne ağlayabildim.

Sadece sessizlik vardı.

Kulenin içinde, kulenin dışında, zihnimin içinde…

Her yerde aynı sessizlik.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3VkMKLXcNX

O an anladım —

Deniz gitmemişti.

Ama ben de gitmemiştim.

Biz sadece kulede kalmıştık.

Birimizin bedeni, diğerimizin sesi olmuştu.

13Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOCNYxLTjqz

Ve rüzgâr, yeniden esmeye başladı.

Sanki bizi anımsar gibi.

Sanki bizi taşıyormuş gibi...

ns216.73.216.13da2

Reading Theme:

Font Size:

Line Spacing:

Paragraph Spacing:

Load the next issue automatically