Uzun İnce Bir Kulenin En Tepesinde - En Tepesinde

Tepedeki kapıdan içeri adım attığımızda, havadaki değişimi hemen hissettim.

Soğuk, keskin bir rüzgâr içeri doldu; sanki bütün kule, o anda nefes alıp verdi.

Zemin, ince metal bir platformdu. Her adımımızda titriyor, yankılanıyordu.

Yukarıda hiçbir tavan yoktu artık — yalnızca gökyüzü.

Bulutlar, geceye doğru ağır ağır sürükleniyordu.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡv0N1MfISVu

Deniz önden gitti, parmak uçlarında yürüyerek platformun kenarına kadar geldi.

Rüzgâr saçlarını savurdu, elini gözlerine siper etti.

“Bak şuna…” dedi.

Ben de yaklaştım.

Altımızda şehir, uzak bir ışık haritası gibi uzanıyordu. Sokak lambaları, nehir gibi kıvrılıyor, binalar karanlığın içinde küçük adacıklar gibi parlıyordu.

Bir anlığına rüzgâr, bütün sesleri susturdu.

Yalnızca kulenin uğultusu kaldı.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡn9Au2LTLtr

“İnanılmaz,” dedi Deniz. “Buradan her şey küçük görünüyor.”

Sesi, bir çocuğun şaşkınlığı gibiydi.

Ben cevap vermedim; gözlerim o kadar yükseklikten aşağıya bakmaya cesaret edemiyordu.

Dizlerim titriyordu.

“Biraz geri gel,” dedim, “rüzgâr güçlü.”

“Tamam, merak etme. Fotoğrafı çekip ineriz.”

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7rqpOTHzJl

Çantasını açtı, makineyi çıkardı. Lensin ucuna parmaklarıyla tozu sildi.

“Dur, bana da bak,” dedi bana dönüp.

“Şu anki halinle çeksem mi seni? Yüzün bembeyaz.”

“Komik değil,” dedim.

Ama içimden bir gülümseme geçti.

Çünkü o hâlâ aynıydı. Hayatın ortasında, ölümün kenarında bile, gülümsemeyi beceriyordu.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOdcEqV9wOG

Birlikte birkaç fotoğraf çektik.

Rüzgâr, her saniye daha da şiddetli esiyordu.

Ben makineyi tutarken, Deniz kenara biraz daha yaklaştı.

“Biraz daha ışık alayım,” dedi.

“Dikkat et,” dedim.

“Tamam, bir şey olmaz.”

Kelimeleri çok sıradandı.

Ama bazı sıradan cümleler, son söz olur.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOUGBsbWDgf

O sırada, platformun altında bir ses duyuldu.

Metal bir gıcırtı.

Sanki kulenin içinden biri çekiçle vurmuş gibi.

Deniz de duymuştu.

Birlikte başımızı eğip baktık.

Bir bağlantı parçası gevşemişti.

Sert rüzgâr vurdukça hafifçe sallanıyordu.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡavgMNHV571

“Çok kalmayalım,” dedim. “İnelim artık.”

“Bir dakika, son bir fotoğraf.”

Diz çöktü, kamerayı yere koydu.

O an, rüzgâr yön değiştirdi.

Bir uğultu duyuldu; sonra bir çatırtı.

Zemin titredi.

Makine devrildi.

Ben bir adım geri attım.

Deniz, dengesini kaybetti.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡP7NoAGmRcW

Her şey bir anda oldu.

Bir çığlık bile çıkmadı.

Sadece bir anlık bir boşluk, bir rüzgârın sesi, sonra sessizlik.

Elim havada kalmıştı, sanki hâlâ onu tutacakmışım gibi.

Aşağı baktım. Karanlıktan başka bir şey görünmüyordu.

Bir gölge kaybolmuştu, sonsuza kadar.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡemxtqwE66H

Nefes alamadım.

Ayaklarım yere kök salmış gibiydi.

O an, kulenin uğultusu değişti.

Artık bir rüzgâr sesi değil, bir inilti gibiydi.

Kule, birini yutmuştu.

Ve ben orada, gökyüzüyle ölüm arasında, tek başıma kalmıştım.

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGzs9QfVpkv

Bir süre hareket edemedim.

Sonra dizlerimin üstüne çöktüm.

Yukarıda, bulutların arasından ayın bir kısmı göründü.

Işık, demirlerin arasından süzülüp yüzüme vurdu.

Gözlerim yandı.

İçimde bir ses yankılandı:

“Sen neden durdun, Aras?”

72Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtOZrp8fGBm

Ama o ses bana ait değildi.

Kule konuşuyordu.

Ve ben o andan itibaren, bir daha hiçbir sessizliği aynı şekilde duymadım.

ns216.73.216.33da2

Reading Theme:

Font Size:

Line Spacing:

Paragraph Spacing:

Load the next issue automatically