Uzun İnce Bir Kulenin En Tepesinde - Düşüş

Sabahın gri ışığı, kulenin metal yüzeyine usulca değdi.

Gökyüzü hâlâ yorgundu; sanki geceden kalma bir pişmanlık asılıydı havada.

Benim için zaman artık bölünmüştü: bir tarafında düşüş, diğerinde sessizlik.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxVJsPPP1k8

Soğuktan dudaklarım uyuşmuştu.

Ellerimi cebime soktum, sonra hemen geri çektim — parmak uçlarım donmuş gibiydi.

Aşağı bakmaya hâlâ cesaretim yoktu.

Ama orada, bir yerlerde, Deniz yatıyordu.

O gülüşü, o saçma şakaları, o “bir şey olmaz ya” deyişi…

Hepsi, kulenin altına gömülmüştü artık.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuB3XwCcOpm

“İneceğim,” dedim kendi kendime.

“Ne olursa olsun ineceğim.”

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡRwQh4Q9CUT

Kulenin merdivenleri aşağıya doğru sonsuz bir sarmal gibi uzanıyordu.

Demir basamaklar, nemden kaygandı.

Bir elimi korkulukta tutuyor, diğer elimle duvara yaslanıyordum.

Her adımda metalin içinden bir inilti geliyordu; sanki kule de acı çekiyordu.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡcfacmHRpmj

Her basamakta Deniz’in sesi yankılandı zihnimde.

“Aras, bak şu ışığa! Ne kadar güzel görünüyor değil mi?”

“Aras, bu kadar yükseğe çıkacağımızı söyleseydin, gelmezdim!”

Sonra bir sessizlik.

O son sessizlik, her şeyin yerini aldı.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwTGtkoupzn

Bir noktadan sonra, nefesim kesilmeye başladı.

Kule daraldıkça, hava da eksiliyordu sanki.

Duvarlara yakın yürüdüm.

Metal ıslaktı.

Bir basamakta kaydım; dizimden bir ses geldi, keskin bir acı.

Yine de durmadım.

Artık geri dönmek diye bir şey yoktu.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBGXEcST6RS

Bir süre sonra aşağıdan bir ışık gördüm.

Zayıf, solgun, ama oradaydı.

Telefonun kırık ekranıydı.

Deniz’in telefonu.

Yanında, parlayan bir şey daha vardı: onun kolyesi.

Küçük bir kum saati şeklindeydi.

Zamanı ölçemezdi, ama anıları saklardı sanki.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡeXqnqphhHn

Yanına diz çöktüm.

Telefonun ekranı çatlaklarından sızan ışık parlıyordu.

Ekranda bir bildirim donmuş kalmıştı:

“Yeni mesaj — Aras”

Kalbim sanki göğsümden dışarı çıkmak istedi o anda.

O mesajı hatırladım:

“Yukarıdayım, manzara harika.”

O kadar basitti.

O kadar önemsiz bir şeydi ki yazarken...

Ama şimdi o cümle, bir yargı gibi üzerime çöktü.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ457D8EctHk

Birden ses duydum.

Metal sürtünmesi, sonra bir nefes.

Kulenin yukarısından mı geliyordu, içinden mi, anlayamadım.

Başımı kaldırdım.

Bir siluet — bir anlığına, evet, oradaydı.

Deniz’e benziyordu.

Ama imkânsızdı.

Olmamalıydı.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwZdD6cln5O

“Deniz?” dedim, sesi titreyen bir çocuk gibi.

Cevap yok.

Sadece yankı.

Sonra bir gölge hareket etti, yukarıdan aşağıya doğru.

Bir an sanki biri bana dokundu.

Omzumda bir el hissettim.

Arkamı döndüm — kimse yoktu.

Ama elimi kaldırdığımda, parmaklarımda toz ve nem karışımı bir iz kaldı.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuJN4G8DBlH

O an bir şeyi fark ettim:

Kule nefes alıyordu.

Evet, duvarlar çok hafif hareket ediyordu.

Kulenin içinden, ince bir uğultu yükseliyordu.

Sanki binlerce ses aynı anda fısıldıyordu.

Kelimeleri seçemiyordum ama anlamı hissediyordum:

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUk2jKgGu6F

“Sen de kal.”

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2UbqeR2nFW

Başımı iki elimle tuttum, gözlerimi kapattım.

Bu bir kabus olmalıydı.

Ama açtığımda, her şey aynıydı.

Kulenin içinde artık ben yoktum sadece.

Bir parçam, o karanlığa karışmıştı.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdnj9lclYLl

Bir adım geri attım.

Basamak gıcırdadı.

Bir çatlama sesi duyuldu.

Demir eğildi.

O an dengen kaydı.

Bir saniyeliğine gözlerim kapandı.

Dünya ters döndü.

37Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzZmgfJECVT

Ve ben —

Bir kez daha düşüyordum.

Ama bu kez yalnızdım.

Bu kez, kimse aşağıdan “Bir şey olmaz!” demiyordu.

ns216.73.216.33da2

Reading Theme:

Font Size:

Line Spacing:

Paragraph Spacing:

Load the next issue automatically