“Bazı yerler, insanın içine yalnızca merakla değil, korkuyla da işler.”
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9e6NvHeeqZ
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPFcMLJZ0TB
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBTbuHFQU1e
Yolun sonunda gri bir siluet yükseliyordu. Ne şehre ait görünüyordu, ne de tamamen doğaya. Gövdesi paslı bir mızrak gibi gökyüzünü deliyor, sisin arasından kayboluyordu.
Kulenin önünde durduğumuzda, rüzgârın uğultusu bile değişti; sanki oraya ait olmayan iki yabancıydık.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOaBu0x3tVW
“Gerçekten çıkalım mı buraya?” dedi Deniz, gülümseyerek. Elindeki fotoğraf makinesini çantasına yerleştirdi.
Ben cevap vermedim. Kuleyi izliyordum. Her katında kırılmış pencereler, sanki göz gibi bize bakıyordu.
Kendi içimde garip bir çekim hissediyordum — korkuyla karışık bir çağrı.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡigvAmOD40b
> Bazen insanın içine, açıklayamadığı bir ses düşer. İşte o ses Aras’ın içindeydi o an.
Bu ses onu çağırıyor, adeta kaderine doğru sürüklüyordu.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpE18Knpey9
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ5czkPBgeKg
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡm4hYxK3zi8
“Çıkalım,” dedim sonunda.
“Fotoğraf falan çekelim. Belki manzarası güzeldir.”
Deniz bana baktı, gözleri parladı. “Sen ciddisin! Tamam, o zaman macera başlasın.”
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2qxMtbvJoS
Kuleye giden yol taşlarla kaplıydı. Her adımda ayakkabılarımızın altından çıtırtılar yükseliyordu. Güneş batmak üzereydi, gökyüzü kan kırmızısına dönmüştü.
Deniz önden gidiyor, ben arkasından sessizce yürüyordum. O an fark ettim — onunla benim aramda her zaman bir adım fark vardı. O hep öndeydi, ben hep geride.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4PYePt7S5P
> Deniz, hayatı koşarak yaşayanlardandı. Aras ise düşüne düşüne duranlardan.
Ama o gün, kader ikisini aynı hizada yürümeye zorlayacaktı.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkRlGfYoGR1
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuwQkUOf7pQ
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxDPdeXAroT
Kulenin kapısı pas içindeydi. Üzerinde neredeyse silinmiş bir tabela asılıydı, rüzgârla sallanıyordu:
“Girilmez. Tehlikeli yapı.”
Deniz’in dudaklarının kenarı kıvrıldı. “Tehlikeli diyorsa güzeldir.”
“Saçmalama, çökebilir,” dedim.
“Biraz yukarı çıkarız, olur biter. Korkak mısın sen Aras?”
Gülümsedi. Ben cevap vermedim. Belki de biraz korkaktım. Ama o sırada, içimdeki ses yeniden konuştu:
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCbnCcE0elV
> ‘Çık. Gör. Öğren.’
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXGqEn6Sc5h
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡiTrdIbC2M7
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡLAR58KMaHZ
Kapıyı itince paslı menteşeler inledi. İçerisi karanlıktı, yalnızca yukarıdan süzülen ışık parçaları zemindeki tozu parlatıyordu.
Deniz önden yürüdü, merdivenlere bastığında tahtalar gıcırdadı.
Ben arkasından baktım. O anda bir düşünce geçti aklımdan —
Ya o tahtalardan biri kırılırsa?
Ama sonra hemen susturdum kendimi.
Korku, bazen insanın aklını korur ama cesaret, kalbini diri tutar.
Ben o gün kalbimi dinlemeyi seçmiştim.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmMolm5cWqw
Birinci kata vardığımızda, dışarıdaki manzara kısmen görünüyordu. Uzakta şehrin ışıkları, yavaşça yanmaya başlamıştı.
Deniz kamerayı çıkarıp bana döndü.
“Bak, buradan bile güzelmiş. Tepeden kim bilir nasıldır.”
“Fotoğraf mı çekiyorsun, intihar mı?” dedim alayla.
“İkisi birden olmasın sakın?”
Güldü. Ben de gülümsedim.
O anda her şey çok sıradandı, çok insanca.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0C7n4wxepn
> Oysa insan, hayatının en önemli anlarını yaşarken bunun farkına varmaz.
Bazı sonlar sessizce başlar — bir kahkaha arasında, bir rüzgârın içinde.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡz1gHvoU9tO
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡraPrUIc2OD
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡRReh6hxJSq
Yukarı çıkarken hava soğudu. Rüzgâr artık içeriden de duyuluyordu; kırık pencerelerden sızıyor, metal iskeletleri zangırdatıyordu.
Her basamakta kalbim biraz daha hızlı atıyordu ama nedenini anlayamıyordum.
Sanki biri bizi izliyordu.
Yalnızca kule değil, onun içindeki boşluk da canlı gibiydi.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmON7c0WQ46
En sonunda, tepeye giden son merdivenlere ulaştık.
Deniz nefes nefeseydi ama yüzünde bir gülümseme vardı. “Birazdan göreceğiz,” dedi.
Ben sadece başımı salladım.
Ve o anda, içimde bir his doğdu —
Bir şey olacak.
Ne olduğunu bilmiyordum ama kalbim biliyordu.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZmCTfmh71k
> Kule, sessiz bir tanık gibiydi. Yıllar boyunca susmuş, kim bilir kaç hikâyeyi yutmuştu. O gece, iki arkadaşın kaderini de yutacaktı.
106Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡMMX94QDY78
and then Add to home screen.