Tek Ve Yalnız - Dışlanmış Ruh

Bir zamanlar onlar da severdi.

Birinin adını fısıldamayı, bir bakışın sıcaklığını, bir elin diğerine değdiği anı…

Ama sevgi, onları terk etti.

Belki de onlar sevgiyi değil, insanlar sevgiyi terk etti onlardan.

Kim bilir?

Bir noktadan sonra artık hiçbir fark kalmadı.

Kalpler sustu, gözler dondu,

ve sessizlik — en yakın arkadaşları oldu.

65Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡa5ptskxNA8

Toplumun kalabalığında görünmeyen bir azınlık değil onlar;

aksine, kalabalığın tam ortasında unutulmuş gölgeler.

Bir zamanlar gülen yüzleri vardı,

şimdi o yüzlerin yerinde yalnızca içe çökmüş bir sessizlik duruyor.

Duygularını gömen insanlar oldular;

çünkü duygular, onlara hep bedel ödetti.

Ve en sonunda öğrendiler:

Sevilmemek, hissetmemekten daha az acıtıyor.

65Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPBHLa8UQCs

Zaman geçti.

İçlerinde bir şey koptu — ama o kopan yerden bir tür sessiz bilgelik sızdı.

Artık insanları anlamıyorlardı;

ya da belki fazla anlıyorlardı.

Sevginin bir alışkanlık, dostluğun bir maske,

ve iyiliğin bir tür gösteri olduğunu fark ettiler.

Böylece kalplerini kapatmadılar, sadece unuttular nasıl açıldığını.

65Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ81Z2NYSaCl

Bazen geceleri, eski bir rüya gibi gelir geçmişin sıcaklığı.

Birinin sesi, bir gülüş, bir dokunuş...

Ama rüya bittiğinde içlerinde kalan tek şey,

bir boşluk —

ama öyle sıradan bir boşluk değil;

içine evren sığacak kadar derin,

ve yankılandığında bile sessiz.

65Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUDXYl6YSgB

Onlar artık sevgisizliğin çocukları.

İnsanlık, onların üzerinden geçti,

ama onlar hâlâ burada — solmayan bir hüzün gibi.

Belki de bu dünya onları affetmeyecek,

ama onlar dünyayı çoktan affetti.

Çünkü anlamışlardı:

Sevgi, insanın değil, hatıranın icadıydı.

Ve en garip olan da buydu —

hiçbir şey hissetmemek, artık huzur gibi geliyordu.

65Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuF0O1SPtLi

ns216.73.216.13da2

Reading Theme:

Font Size:

Line Spacing:

Paragraph Spacing:

Load the next issue automatically