Η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν απλώς μια γη φιλοσοφίας και δόξας. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxZ8qyCAhnD
Ήταν επίσης ένας κόσμος μυστηρίων που μας ανησυχούν ακόμα και σήμερα .
Από φαντασματικές εμφανίσεις μέσα σε ιερούς ναούς , μέχρι ανεξήγητα φαινόμενα και σκοτεινές τελετουργίες που οι ιστορικοί προσπάθησαν να θάψουν... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ10gNjW0UtU
ο κόσμος των αρχαίων κρύβει μυστικά πολύ πιο ανατριχιαστικά από τους μύθους που γνωρίζουμε.
Η Ελλάδα μπορεί να ήταν το λίκνο του πολιτισμού, της επιστήμης και της φιλοσοφίας — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡM91FE1ybaU
αλλά κάτω από τη λαμπερή πανοπλία των ηρώων και των θεών της , υπήρχαν ιστορίες που είχαν σκοπό να εμπνεύσουν φόβο.
Οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για ανήσυχα πνεύματα που περιπλανιόντουσαν σε ιερά , για θεϊκούς οιωνούς που εμφανίζονταν πριν από μάχες και για θυσιαστικές τελετές που διεύρυναν τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrRExPJiwcq
Μερικά από αυτά τα γεγονότα καταγράφηκαν από ιστορικούς. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXDKHj68Eoh
Άλλα επέζησαν μόνο ως θρύλοι - ψίθυροι που μεταφέρθηκαν ανά τους αιώνες .
Σε αυτό το επεισόδιο, ταξιδεύουμε βαθιά στη σκιώδη πλευρά της Αρχαίας Ελλάδας , αποκαλύπτοντας τα πιο παράξενα και ανεξήγητα φαινόμενα που διαμόρφωσαν τον κόσμο τους.
Προετοιμαστείτε. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVyCWha30en
Γιατί μόλις μπείτε στο49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKiwj9vlPee
Στο βασίλειο των αρχαίων ελληνικών μυστηρίων… 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVQv4V91BGI
τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Τι πραγματικά συνέβη σε αυτή τη γη που κάποτε ονομαζόταν «ο Ομφαλός του Κόσμου»;49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwpH6DKO0Fc
Και γιατί... ακόμη και σήμερα... οι ταξιδιώτες και οι ερευνητές μιλούν για ανεξήγητες εμπειρίες στη σκιά της;
Στην περιοχή γύρω από τους Δελφούς, έλαβαν χώρα γεγονότα τόσο τρομακτικά και τόσο ασυνήθιστα που αψηφούν τη φαντασία. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWDpK9VK9jN
Παράξενα φαινόμενα που καταγράφονται σε αρχαία κείμενα, τα οποία όμως ποτέ δεν εξηγήθηκαν.
Μάρτυρες μίλησαν για πανύψηλους ήρωες-φαντάσματα που εμφανίζονταν σε κορυφογραμμές βουνών... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVD0e6RXQsr
για φανταστικούς οπλίτες που παρελαύνουν μέσα στη νύχτα... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1IQS5Y9D45
για τεράστιους βράχους που σπάνε και καταρρέουν χωρίς προειδοποίηση ... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUQNhVvdpni
για καταιγίδες και βροντές που ξεσπούν από τον καθαρό ουρανό... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJUKb1bCzCO
και για την απόκοσμη σύγκρουση όπλων που κανένας στρατιώτης δεν κουβαλούσε ...
Μέσα στα ιερά εδάφη των Δελφών, οι αρχαίοι πίστευαν ότι υπήρχαν μυστηριώδεις δυνάμεις και κρυμμένα όπλα — δυνάμεις ικανές να οδηγήσουν τους εισβολείς σε τρέλα, φρενίτιδα, πανικό, ακόμη και παραφροσύνη . 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡP33dYzPRgH
Φαίνεται ότι ο αμυντικός κώδικας του ιερού βασιζόταν σε κάτι περισσότερο από απλούς ιερείς και φύλακες... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHXebnfKJky
Βασιζόταν σε ενέργειες και σύμβολα που λέγεται ότι αφυπνίζονταν μόνο εναντίον εκείνων που τολμούσαν να παραβιάσουν την ιερή γη.
Και ξανά και ξανά, αυτές οι δυνάμεις εξεγέρθηκαν ενάντια σε εισβολείς — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtN2yYnf1zy
στρατούς και μοναχικούς καταπατητές που προσπαθούσαν να λεηλατήσουν τους θησαυρούς του μαντείου, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqZGmE5tQ1Y
να καταλάβουν τη γη του, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbOe3abNmVm
να φιμώσουν τη φωνή του.
Η πρώτη καταγεγραμμένη ανάγκη για θεϊκή παρέμβαση προέκυψε κατά την εισβολή των Φλεγυών — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPlyqe6Wtj7
μιας βαρβαρικής και ασεβούς φυλής που λεηλάτησε τα εδάφη της Φωκίδας γύρω από τους Δελφούς.
Βάδισαν ενάντια στο ιερό, αλαζονικοί και απροετοίμαστοι. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡz20YCjJjCu
Αλλά αυτό που συνάντησαν δεν ήταν θανάσιμη αντίσταση... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqJXWx1EajB
Ήταν κάτι άλλο. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡs1wcS8YTt7
Κάτι που τους έδιωξε τρομοκρατημένους - 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡsOKlItFrjo
μια δύναμη που οι χρονικογράφοι δυσκολεύονταν να περιγράψουν, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbDD9UwXNIN
μια δύναμη που θα στιγμάτιζε για πάντα τους Δελφούς ως ένα από τα πιο μυστηριώδη και προστατευμένα μέρη στον αρχαίο κόσμο.
Υπό την βάναυση διοίκηση του άγριου, αιμοδιψούς βασιλιά τους, Φορβάνδου , οι Φλεγυείς έκλεισαν κάθε πέρασμα που οδηγούσε στο ιερό μαντείο. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡq4ZqUS2N2w
Έμφραξαν τα ορεινά μονοπάτια... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSbYkT9OK1e
απέκοψαν τους προσκυνητές... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡeJRPI49K4W
και μετέτρεψαν την ιερή ανάβαση στους Δελφούς σε διάδρομο τρόμου.
Όσοι προσπαθούσαν να πλησιάσουν αιχμαλωτίζονταν. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ6E1khKk9Pe
Οι νεότεροι — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡq0trAG6QTX
εξαναγκάζονταν σε άγριους αγώνες και σκληρές αθλητικές δοκιμασίες, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡs4VqhYcjGj
καθώς οι Φλεγυείς χλεύαζαν την ιερή ελληνική παράδοση του αθλητισμού.
Και όταν τελείωσαν τα παιχνίδια... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgh0Xzm4oLy
άρχισε η φρίκη.
Ένας προς έναν, οι αιχμάλωτοι αποκεφαλίστηκαν .
Τα κομμένα κεφάλια τους έγιναν ένα γκροτέσκο θέαμα— 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡA1B25AaRFd
κρεμασμένα από τα κλαδιά των δέντρων έξω από τη σκηνή του βασιλιά Φορβάνδου, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡsslkm0IX42
μια τερατώδης προειδοποίηση για όποιον τολμούσε να τα αψηφήσει.
Ένα μήνυμα χαραγμένο όχι σε λέξεις ... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCFk0ozNIKK
αλλά στο αίμα .
Οι βάρβαροι Φλεγυείς δεν σταμάτησαν να βεβηλώνουν τα μονοπάτια προς τους Δελφούς. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡj1QgIwEEsq
Οδηγημένοι από απληστία και αιμοδιψία, εξαπέλυσαν μια ολοκληρωτική επίθεση εναντίον των Φωκαέων , αποφασισμένοι να καταλάβουν το ιερό ιερό - 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAe4SoQlKUU
και μαζί με αυτό, τον ιερό θησαυρό των Δελφών .
Αλλά οι Φωκαείς δεν θα άντεχαν μόνοι τους.
Στο πλευρό τους υψώνονταν οι πολεμιστές του Άργους, με επικεφαλής τον θρυλικό Φιλάαμονα — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTvsyYOo0uA
και οι άγριες ορεινές φυλές της Κυλλήνης , υπό τις διαταγές του Έλατου . 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2FCXXAlflv
Μαζί, σχημάτισαν μια απεγνωσμένη συμμαχία για να υπερασπιστούν το μαντείο από την καταστροφή.
Σύμφωνα με τον αρχαίο συγγραφέα Φερεκύδη , 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWeavwGwKnO
η μάχη που ακολούθησε ήταν εξαιρετικά σφοδρή.
Στις πλαγιές που περιέβαλλαν την ιερή γη, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbWWPekAmE2
ατσάλι συγκρούστηκε, ασπίδες θρυμματίστηκαν 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡieiAkphI1p
και η ίδια η γη φαινόταν να τρέμει κάτω από το βάρος των μαχών.
Ο Φιλάαμων —αρχηγός των Αργείων και διοικητής ενός επίλεκτου συντάγματος— έπεσε στο χάος της μάχης, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCJ8APXalaM
μαζί με όλους τους άντρες του. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4zyR3b5r2P
Μια θυσία που έμεινε για πάντα χαραγμένη στη σκοτεινή ιστορία των Δελφών.
Ο Έλατος, καταβεβλημένος από την αμείλικτη οργή των Φλεγυών, υποχώρησε με τους επιζώντες. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUYdcn0lPr2
Κινήθηκε βόρεια 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmqeoDhQ9GL
και εκεί, στην τραχιά γη της Φωκίδας, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3oKf1asQdk
ίδρυσε την πόλη που θα έφερε το όνομά του - 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHz9sJgitOX
Ελάτεια .
Μια μάχη ηρώων. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1i0nC6Nc6P
Μια γη βουτηγμένη στο αίμα. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡq8WbpBgUyQ
Και ένα ιερό που στέκεται στα πρόθυρα της καταστροφής...
Μετά τη νίκη τους, οι Φλεγυείς έσφιξαν τον έλεγχο της γης 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡB46gvqB1iF
και κινήθηκαν προς τον τελικό τους στόχο: 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVmZwhSZPmT
τη λεηλασία του Ναού του Απόλλωνα .
Εισέβαλαν στο ιερό με άγρια οργή, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPSJkCNUUv0
απογυμνώνοντάς το από οτιδήποτε ιερό 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ5u5y6WjoM3
— θησαυρούς, προσφορές, στολίδια — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnqMxWfDKe6
οτιδήποτε μπορούσαν να αρπάξουν τα χέρια τους. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKrqaaJkprj
Και σε μια πράξη αγνής βαρβαρότητας, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuAA7JEY6iH
έβαλαν φωτιά στον ιερό ναό καθώς αποσύρονταν.
Αλλά αυτό που τους περίμενε… 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQOC5A5azXj
κανένας θνητός δεν θα μπορούσε να το προβλέψει.
Χωρίς προειδοποίηση, ο ουρανός άνοιξε πάνω από τα κεφάλια τους. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡguTojKehxN
Το έδαφος από κάτω τους άρχισε να τρέμει — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡRvnrSOgyd4
ένα βίαιο τρόμο που μετέτρεψε την πλαγιά του βουνού σε ένα ζωντανό θηρίο.
Κεραυνοί 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQh5b4UM7EE
—όχι συνηθισμένες λάμψεις φωτός, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvFNBQTekLu
αλλά πύρινοι χείμαρροι φωτιάς— έπεσαν 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8joJMYdok8
πάνω τους, καίγοντας σάρκα και πανοπλίες. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVymJq49seD
Τότε η γη άνοιξε διάπλατα, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1UKR4GxpOQ
καταπίνοντας πολεμιστές ολόκληρους πριν καν καταλάβουν τι συνέβαινε.
Δεν είχαν χρόνο να αντιδράσουν. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2thkge8vLu
Δεν είχαν χρόνο να τρέξουν. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvAyTcS4lRV
Δεν είχαν χρόνο ούτε καν να σκεφτούν.
Τι ήταν αυτές οι ξαφνικές, συντριπτικές δυνάμεις— 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFre65PVB3G
αυτές οι αδύνατες καταιγίδες και οι βίαιες ρήξεις γης και ουρανού; 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9pqtNytmNQ
Ήταν η οργή ενός θεού— 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbCWBREAbfo
ένα θεϊκό όπλο που εξαπολύθηκε για να προστατεύσει το ιερό μαντείο;
Ή μήπως ήταν μια μορφή αρχαίας τεχνολογίας μαζικής καταστροφής , 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡO5wbwNH539
γνωστή μόνο σε μια χούφτα από τους πιο μυστικοπαθείς του μαντείου;
Οι λίγοι Φλεγυείς που επέζησαν κατέφυγαν ανατολικά, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWRfk7WSpb0
εγκαταστάθηκαν στα σύνορα Φωκίδας και Βοιωτίας, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7hhZAws3zG
κοντά στην περιοχή του Φανωτέως. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIdySfpgg9a
Ο βασιλιάς τους, Φόρβας, βρήκε το τέλος του χτυπημένος από κεραυνό 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3VIByCBJGx
έξω από τη σκηνή του — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVPqXaW3GdF
σε ένα μέρος που αργότερα ήταν γνωστό ως Δρυός, ή Τρεις Κεφαλές ,49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡoLceXU1mMo
στα στενά περάσματα του Κιθαιρώνα.
Γεγονότα εξίσου βίαια και απροσδόκητα συνέβησαν όχι μόνο στην ξηρά, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡD2Q0G1zrH4
αλλά και στη θάλασσα.
Ο Ηρόδοτος, στην Πολύμνια , αφηγείται πώς παρενέβη ο ίδιος ο θεός Ποσειδώνας49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQKVAGXGKx0
— μια θεϊκή καταιγίδα που διέλυσε τον περσικό στόλο κατά την εισβολή του Ξέρξη το 480 π.Χ. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡM6AGEeWizt
Δίπλα του, ο Βοριάς — ο Βοριάς — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡy0tqkkHKrY
ξεσηκώθηκε για να υπερασπιστεί λυσσαλέα τους Έλληνες.
Μια καταιγίδα που στάλθηκε από τους θεούς... 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGTIoMMY6N9
ή μια άλλη ανεξήγητη δύναμη που διαμόρφωσε τη μοίρα των εθνών;
Στην Ελλάδα, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡRWjv8YtRVC
τα όρια μεταξύ φυσικού και υπερφυσικού 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXCz9hp0TqP
ήταν πάντα λεπτά.
Ο θεός που διοικούσε τις θάλασσες— 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFhNM7AyMVM
κρατώντας την ισχυρή τρίαινα, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0BeUioZHCx
κυριαρχώντας στις καταιγίδες και στα συντριπτικά βάθη— 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxGHeWTwuDm
απελευθέρωσε την πλήρη, τρομακτική του δύναμη.
Ο Ποσειδώνας χτύπησε τα νερά με μια δύναμη που κανένας θνητός στόλος δεν μπορούσε να αντέξει.
Μια σφοδρή καταιγίδα ξέσπασε ξαφνικά στο ακρωτήριο Σηπιάδα , στη Μαγνησία, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2dnCqm0g9Y
ακριβώς εκεί που είχε αγκυροβολήσει ο περσικός στόλος: 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9K5fiLCfU7
μερικά πλοία κοντά στην ακτή στη στενή παραλία, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFVZ1zDfOhy
άλλα σκορπισμένα στα ανοιχτά νερά.
Αλλά μέσα στη νύχτα — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0WMvlZNumE
χωρίς κανένα σημάδι, κανένα οιωνό, τίποτα που να προμήνυε καταστροφή — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡg4UHStrbcJ
ένας τερατώδης ανεμοστρόβιλος έπνεε από την ανατολή. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmQRAVJ6lfH
Οι Έλληνες τον ονόμαζαν Ελλησπόντιο άνεμο , 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJCeGLo7ZFo
επειδή φυσούσε κατευθείαν από τον ίδιο τον Ελλήσποντο.
Τα περσικά πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στα ανοιχτά ήταν τα πρώτα που χτυπήθηκαν. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡA92bbMHZXo
Συγκρούστηκαν μεταξύ τους στα μανιασμένα μαύρα κύματα, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡp3HSooiIgr
θρυμματίστηκαν και 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1QQbTwtYsw
βυθίστηκαν πριν καν τα πληρώματά τους καταλάβουν τι τα χτύπησε.
Μόνο τα πλοία που έφτασαν στην ξηρά επέζησαν από το χάος.
Όταν επιτέλους ξημέρωσε, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgRkot59oWo
η καταστροφή ήταν αδιανόητη: 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3pq7PmW9xh
σχεδόν τετρακόσια πλοία χάθηκαν 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpunc7hMhFs
— άνδρες πνίγηκαν, θησαυροί καταβροχθίστηκαν από τη θάλασσα, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7MybfrLJBg
προμήθειες καταστράφηκαν ανεπανόρθωτα.
Αλλά ένα θαύμα για κάποιους 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPb13O4Jk3b
είναι τραγωδία για άλλους.
Η θάλασσα έριξε τα λάφυρά της στις ακτές ενός ντόπιου γαιοκτήμονα ονόματι Κρατίνου . 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡiNk95sPjW5
Χρυσά κύπελλα, ασημένια σκεύη και ανεκτίμητα αντικείμενα ξεβράστηκαν κοντά στα χωράφια του — 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAuEhYUM2sY
καθιστώντας τον πολύ πλουσιότερο άνθρωπο από τη μια μέρα στην άλλη.
Τα περσικά πλοία ανεφοδιασμού καταστράφηκαν ολοσχερώς. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡyII0gm8Rfp
Απεγνωσμένοι για προστασία, οι επιζώντες έχτισαν ένα τεράστιο φράγμα 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡe4niKIJj7x
από τα κατεστραμμένα κύτη του δικού τους στόλου - 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVSJAsHELdR
ένα ακανόνιστο τείχος από θρυμματισμένα πλοία - 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡLnt5CVloPv
φοβούμενοι μια επικείμενη επίθεση από τους Θεσσαλούς.
Και για τρεις αδιάκοπες μέρες και νύχτες , 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8RlWMLm5dl
ο μανιώδης άνεμος ούρλιαζε, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhOb4OrFoC3
χτυπώντας την ακτογραμμή με ασταμάτητη οργή.
Ακόμα και οι ίδιοι οι Πέρσες το πίστευαν: 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡl3xpUMo42v
αυτό ήταν έργο του Ποσειδώνα .
Όχι η φύση. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdAC0UAIrRC
Όχι η τύχη. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9byTF8ciZo
Αλλά η οργή ενός θεού.
Η καταιγίδα τελικά σταμάτησε μόνο αφού οι Πέρσες πρόσφεραν θυσίες στη Θέτιδα και στις Νηρηίδες , τις ακολούθους του Ποσειδώνα, αφού είχαν μάθει ότι η συγκεκριμένη περιοχή του Πηλίου τους ανήκε.
Αλλά οι Έλληνες πρόσφεραν επίσης θυσίες στον Ποσειδώνα τον Σωτήρα , επειδή οι παρατηρητές που παρακολουθούσαν το μυστηριώδες ναυάγιο από τα ύψη της Εύβοιας τους είχαν ενημερώσει για το τι είχε συμβεί.
Αμέσως έσπευσαν προς το Αρτεμίσιο για να αντιμετωπίσουν τα εχθρικά πλοία που βρίσκονταν εκεί, γνωρίζοντας ότι μόνο λίγα πλοία είχαν επιβιώσει από την καταστροφή.
Τι, λοιπόν, είχε προκαλέσει αυτή την απροσδόκητη και καταστροφική θαλασσοταραχή που συνέτριψε τον εχθρό και έφερε ανακούφιση στους Έλληνες;
Μήπως ήταν ίσως η τρίαινα του Ποσειδώνα , το ιερό αυτό όπλο που σφυρηλάτησαν οι Κύκλωπες, που εξαπέλυσε αυτή την «αφόρητη», όπως την αποκαλεί ο Ηρόδοτος, θύελλα;
Το δεύτερο γνωστό παράδειγμα εμφάνισης αυτών των μυστικών όπλων στους Δελφούς είναι η ιστορία της κλοπής του ιερού τρίποδα από τον Ηρακλή — η περίφημη πάλη στην οποία ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας συγκρούστηκε με τον ημίθεο.
Η σφοδρή διαμάχη τους επικεντρώθηκε στην κατοχή του ιερού τρίποδα του μαντείου .
Ο βασιλιάς της Οιχαλίας, Εύρυτος , είχε υποσχεθεί το χέρι της όμορφης κόρης του, της Ιόλης , σε όποιον μπορούσε να νικήσει σε έναν αγώνα τοξοβολίας.
Ως δεξιοτέχνης τοξότης και ο ίδιος —διδάσκοντας τον εαυτό του από τον θεό Απόλλωνα— ο Εύρυτος φαινόταν αήττητος.
Αλλά ο Ηρακλής τον αντιμετώπισε στον αγώνα και βγήκε νικητής.
Ωστόσο, ο Εύρυτος και οι γιοι του—συμπεριλαμβανομένου του Ίφιτου , φίλου του Ηρακλή— αθέτησαν την υπόσχεσή τους , εκδιώκοντας τον ήρωα από τα εδάφη τους.
Ταπεινωμένος και εξοργισμένος, ο Ηρακλής έφυγε από την Οιχαλία, ορκιζόμενος εκδίκηση για την ατίμωση που είχε υποστεί.
Λίγο καιρό αργότερα, τα πολύτιμα άλογα του Ευρύτου κλάπηκαν και, φυσικά, οι υποψίες έπεσαν στον Ηρακλή.
Ο Ίφιτος πήγε να τον συναντήσει, αναζητώντας την αλήθεια—αλλά σε μια ξαφνική, τρομακτική στιγμή τρέλας, ο Ηρακλής σκότωσε τον φίλο του .
Βασανισμένος από ενοχές για αυτό το έγκλημα και αναζητώντας απεγνωσμένα απελευθέρωση από την ανεξέλεγκτη οργή του, ο Ηρακλής ταξίδεψε στο μαντείο των Δελφών , ελπίζοντας για καθοδήγηση.
Εκεί, η ιέρεια Ξενόκλεια —πιστεύοντας ότι ήταν ακόμα μολυσμένος από τη δολοφονία του Ίφιτου— αρνήθηκε να βοηθήσει, ισχυριζόμενη ότι ο θεός απουσίαζε.
Εξοργισμένος, ο Ηρακλής άρπαξε τον ιερό τρίποδα , απειλώντας να τον μεταφέρει στον Φενέα και να ιδρύσει το δικό του μαντείο.
Αμέσως ο Απόλλωνας τον καταδίωξε.
Ο θεός κυνήγησε τον ημίθεο σε όλη τη γη 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlIqQKRbybV
και ακολούθησε μια άγρια μάχη. 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡw2VnrOeeBY
Ο Ηρακλής και ο Απόλλωνας συγκρούστηκαν σε μια μάχη θεού και ήρωα, ο καθένας παλεύοντας για την κατοχή του ιερού τρίποδα .
Η πάλη είχε εξελιχθεί σε μια ολοκληρωτική μάχη.
Χρειάστηκε η παρέμβαση του ίδιου του Δία για να χωριστούν οι δύο αντίπαλοι γιοι.
Για να αποτρέψει την καταστροφή, ο βασιλιάς των θεών έριξε έναν κεραυνό ανάμεσά τους .
Έκπληκτοι και έκπληκτοι, τόσο ο Ηρακλής όσο και ο Απόλλωνας σταμάτησαν την άγρια διαμάχη τους, υποκλίνοντας στη θέληση της θεϊκής εξουσίας.
Με την επίλυση της σύγκρουσης, ο Ηρακλής έλαβε επιτέλους την πολυπόθητη προφητεία: 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4VLwK1rhGA
για να απαλλαγεί από την ανεξέλεγκτη οργή του, έπρεπε να υπηρετήσει για τρία χρόνια υπό την Ομφάλη, βασίλισσα των Λυδών .
Τι ήταν αυτό το ιερό τρίποδο που απαιτούσε την παρέμβαση κανενός άλλου παρά του ίδιου του «πατέρα των ανθρώπων και των θεών» ;
Μήπως έκρυβε κάποιο μυστικό βαθιά μέσα στο εσωτερικό άδυτο του ιερού;
Το τρίποδο ήταν έργο του Ήφαιστου και, ως δημιούργημα του αρχιτεχνίτη, κατείχε απόκρυφες ιδιότητες πέρα από τη συνηθισμένη κατανόηση.
Το υλικό του περιγράφεται διαφορετικά ανάλογα με την πηγή: 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxwxkzisXzQ
κάποιοι λένε ότι ήταν χρυσός , 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhteXDjedgf
άλλοι χάλκινος , 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjKzoNbRv4y
και άλλοι ισχυρίζονται ότι ήταν καλυμμένο με το δέρμα του Πύθωνα , του φιδιού που είχε σκοτώσει ο Απόλλωνας.
Οι μελετητές έχουν εξετάσει αρχαία νομίσματα των Δελφών που απεικονίζουν το φίδι να στέκεται όρθιο μπροστά στον τρίποδα, υπονοώντας τη μυστηριώδη σημασία του.
Ήταν το κάθισμα πάνω στο οποίο καθόταν η Πυθία , εισερχόμενη στην εκστατική της έκσταση, 49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVM9FfJvsom
γίνοντας η φωνή μέσω της οποίας μιλούσαν οι ίδιοι οι θεοί.
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuoGk0I2K7U
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjFN73tpCbi
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHLs56pSLZE
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzPMIE0xVyD
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡH7bvBXz4eM
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlqH61Q6eck
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNORsZdqnIc
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ5fFbNORBnZ
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtjJ52GCNdZ
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡr4If6ohqtT
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡI90U1dmqPB
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡunN3KTWWB4
49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡc7JUnjpfNH
Λέγεται ότι ο τρίποδας αρχικά χρησίμευε ως όχημα για τον θεό Απόλλωνα , μεταφέροντάς τον σε ταξίδια στις μακρινές χώρες των Υπερβορείων .
Ορισμένες αναφορές το περιγράφουν ως οβάλ σε σχήμα, που στηρίζεται σε τρία πόδια .
Herodotus even notes that Jason’s first voyage, after the construction of the Argo and the assembly of his crew, was not to the distant lands of Colchis, but rather toward Delphi, skirting along the Peloponnese.
Setting out from Pagasae, he placed a bronze tripod aboard the Argo.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwNbLF8aFQA
But a sudden storm cast it from Cape Malea into the Tritonian Lake of Libya, vanishing it from mortal sight.
Some scholars, in fact, suggest that the tripod may have been a small, individual vessel, capable of being placed inside the Argo itself.
Over time, the use of this mysterious tripod evolved.
While it had originally borne the god on flights and journeys—as depicted in other ancient representations—it later served as the instrument for the spiritual voyages of the Delphic oracles, enabling the Pythia and other seers to reach divine inspiration.
The third divine and supernatural intervention occurred once again during the Persian campaign in 480 B.C., here in Greece.
Facing the massive army of King Xerxes marching against Greece, the Athenians turned to the oracle at Delphi for guidance.
The news was ominous for their city, and the Athenian envoys were plunged into despair.
A calm and pragmatic citizen of Delphi advised them to seek a second prophecy.
Then the Pythia spoke, delivering a cryptic pronouncement:49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpjLM39XR3o
Zeus himself would intervene, providing a wooden wall to the third-generation Athena—a defense that would save Salamis and its children.
This protection, she said, would come when all the lands between Mount Kerkopes and the caves of Cithaeron were occupied.
Then the Pythia turned her gaze to divine Salamis, urging the island not to remain passive in the face of the massive invading army.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHLiItPTC5C
She warned that the time would come for it to bring destruction upon men, when the fruits of Demeter’s harvest were either sown or reaped.
As expected, the meaning of this prophecy sparked heated debates in the city of Athens.
Some interpreted the Pythia’s words to mean that the “wooden wall” referred to the Acropolis, surrounded by a protective wooden palisade.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ639mnfTQem
Others believed it alluded to the wooden ships, the vessels that would carry the city’s defenders to victory.
Facing the massive army of the Persians, who had already conquered the cities of southern Greece, the Athenians turned once again to the oracle at Delphi for guidance.
The Persian forces split into two armies.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡeebigktUMu
One, numbering four thousand men, marched toward Delphi, intent on capturing the sanctuary and plundering its treasures.
Terrified, the people of Phocis and Delphi sought the counsel of Phoebus Apollo, asking what they should do.
They planned to dig trenches and hide the sacred offerings and wealth of the oracle.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrsHk0GHyRr
Apollo responded that the sanctuary was capable of protecting all that belonged to it.
So within the temple remained the priest Acheratos and sixty men, while the rest scattered to the surrounding mountains, ready to resist the barbarians.
When the enemy first reached the gates of the Pronaia of Athena, events of an unimaginable and terrifying nature began to unfold.
Suddenly, as Herodotus recounts in Ourania, the sacred weapons hidden deep within the sanctuary—far from human eyes—appeared before the temple.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡD5r7or90es
The Persians, believing victory was within their grasp, rejoiced…
—but then, nature itself seemed to rise in defense of the holy place.
Massive rocks tumbled from Mount Parnassus, crashing down with deadly force, crushing the invaders.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡsAZG8wJ7Qc
The sky split apart.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFaPpLYlCyl
Lightning and thunder rained from the heavens, echoing from the depths of Athena’s sanctuary, striking terror into the hearts of the Persians and sending them fleeing in panic.
During the chaotic retreat, the Phocians, returning from the surrounding hills, joined the fray, inflicting further losses on the invaders.
As the Persians looked back, trying to understand the source of the strange noises and unnatural phenomena, another astonishing spectacle awaited them…
Ghostly apparitions of massive, armed heroes of the region suddenly appeared, pursuing the invaders and forcing them to quickly hasten their retreat.
These were said to be the spirits of two brave local men, Phylakos and Autonous, defenders of their homeland even in death.
Those Persians who survived the utter devastation eventually regrouped with the remainder of their army.
And they told chilling stories of what they had witnessed.
What, exactly, were these three-dimensional apparitions that had thrown the Persians into panic?
Some suggest they were humanoid machines, fully armored and formidable metal warriors, unlike anything else in the mortal realm.
How much more could we discover about ancient Greek technology, if we approached the classical texts with an open mind?
In the case of these ghostly heroes appearing before the inner sanctums of the temples—perhaps where the initiated manipulated secret programs—one might almost imagine a scene straight from a science-fiction movie, like Star Wars.
Some scholars even speculate that a similar display of advanced technology may have occurred at the Battle of Marathon in 490 B.C., where Athenians reportedly saw the goddess Athena and the hero Theseus fighting at their side.
Plutarch recounts that the Athenians saw the ghost of Theseus walking alongside them against the invading barbarians.
Pausanias, in his description of the frieze of the Poikile Stoa in Athens, depicts the battle in striking detail:49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPdypYhNFaD
Theseus and Heracles emerging from the very ground, while Athena herself rides into battle, commanding her chariot drawn by four mighty horses.
These apparitions, whether divine or spectral, instilled courage in the Athenians and terror in their enemies, turning the tide of the conflict.
Pausanias also mentions another hero who appeared during the famed Battle of Marathon, known as Echetlos.
He was a simple farmer, armed with a spear that resembled a plow, yet he displayed extraordinary courage and valor on the battlefield.
The prophecy from the Delphic Oracle, delivered to the Athenians regarding this mysterious figure, was simple but clear: he was to be honored above others for his bravery and service.
According to Herodotus, it was the god Pan and his followers who sowed panic among the Persians at the Battle of Marathon. To honor him, the Athenians dedicated a cave and a statue after their victory.
After the triumph, flames once again burned on the altars of the sacred sites, and the splendid activity of Delphi continued unabated.
In remembrance of these divine interventions and the extraordinary events that had preserved the sacred place, the inhabitants of Delphi built sanctuaries dedicated to the two heroic defenders:
Phylakos, behind the temple of Athena Pronaia,
Autonous, beneath the cliff of Hyampeia, near the Castalian Spring.
They also inscribed a monumental dedication on a trophy near the temple of Athena Pronaia, which read:
"A memorial of defensive war and witness to victory.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHfUexn1tk6
The Delphians, grateful to Zeus and Phoebus,49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡoFf4MZV2e5
for driving back the far-reaching armies of the Medes,49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhJZ8Ih6n8N
and saving the bronze-capped sanctuary."
Among the treasures of that time stood the famous golden tripod, mounted on a six-meter bronze base, entwined with three serpents, each engraved with the names of 31 cities that had fought against the Persians at Plataea. This tripod was later transported to the Hippodrome of Constantinople.
The Christian philosopher Justin notes that the destruction of the Persian army was due to storms and lightning, which made Xerxes realize that human forces were far weaker than the powers of the gods.
While the Persians had set out to fight the Greeks, they ultimately found themselves battling the gods themselves.
Another remarkable incident occurred in 480 B.C., during the naval Battle of Salamis, as recounted by Herodotus.
This famous battle coincided with the sixth day of the Great Eleusinian Mysteries, a time when grand ceremonial processions were held. That year, however, the festival did not take place.
An Athenian named Dikaios, son of Theokydes, who had deserted the Athenian army and aligned himself with the Persians, was present in the Thriasian Plain near Eleusis, together with Demaratus.
Suddenly, they noticed an endless cloud of dust approaching from Eleusis, giving the impression that it was being stirred by the footsteps of thousands upon thousands of men across the ravaged lands, devastated by Xerxes’ earlier raids.
Amid the roar of the approaching host, they heard a voice—strange and otherworldly, reminiscent of the secret chants performed in honor of Iacchus, the local Eleusinian deity akin to Dionysus. It seemed to call out:
"Behold! Not mere dust, but the march of countless men… and the voice you hear is the secret Iacchus."
Demaratus turned to Dikaios and asked for his opinion on the phenomenon. Dikaios replied:
"Divine. This voice comes from Eleusis, sent to aid the Athenians and their allies."
Dikaios confided to Demaratus that the god was coming from Eleusis to help the Athenians, and that this divine voice signaled the impending doom of the Persian fleet, if the dust cloud moved toward Salamis—or the Persian land forces, if it moved toward the Peloponnese.
The Athenian Dikaios continued to explain to Demaratus that this festival—the Eleusinian Mysteries—was celebrated every year to honor Mother Demeter and her daughter Persephone. The secret rites were revealed only to those Athenians—and other Greeks—who sought initiation.
Demaratus, however, advised him to keep silent, warning that otherwise the king would kill him, and that the fate of the Persian army was now entirely in the hands of the gods.
Meanwhile, the dust storm and the divine voice moved toward Salamis, carrying the weight of imminent judgment.
Herodotus continues: a ship was dispatched to Aegina, to call upon the local hero Atakos—descendant of the Aiakides—to lend aid. True to the summons, reinforcements arrived from Aegina, carrying the miraculous statues of the Aiakides, which were even said to have stretched forth their hands, as if to shield the Greeks from destruction.
The protector of Athens herself, the goddess Athena, made her presence known on the battlefield. Plutarch offers similar accounts, describing the divine intervention that bolstered the Athenians’ courage.
But something even more supernatural occurred at Salamis.
According to Pausanias, amidst the Athenian ships, a dragon appeared, fighting with unparalleled fury against the Persians, striking devastating blows that threw the enemy into chaos.
The Athenians, bewildered by this extraordinary creature, consulted an oracle to determine its identity. The answer came: it was Kychreas, the first king of Salamis, after whom the island itself had once been named Kychreia.
He was the son of Poseidon and the nymph Salamis, daughter of Asopus, possessing a dual nature—from the waist down, he was a dragon.
Before his death, he had passed his throne to the Aiacid Telamon, who had taken refuge on the island.
But what were these miraculous statues that had rushed to aid the Athenians? What was this fully armored dragon, resurrected from the past to stand alongside the city’s defenders? And from where did all that dust and whirlwind come, if there had been no Eleusinian procession?
Could it have been the result of ancient, advanced knowledge? Perhaps this was yet another instance in which the priests initiated into the Eleusinian Mysteries were forced to activate or even construct humanoid—or even dragon-shaped—machines, tapping into the ancient technological secrets at their disposal.
Could this have been another instance in which the defenders were forced to resort to secret, sacred weapons in order to protect the holy and the sacred?
Another divine intervention occurred during the Celtic campaign of 279 B.C. The Celts—a confederation of tribes that had, in antiquity, spread across Central Europe and Britain—marched south with unstoppable momentum, threatening the very heart of Greece.
From the perspective of the ancient Greeks, all the northern, unknown peoples were lumped together, while Greek and Latin writers called them Celts, Gauls, or even French. They represented the entirety of the Celtic or Gallic tribes, although Julius Caesar, who observed these nations closely, distinguished them from the Germans.
Some scholars argue that the Celts differed from the Gauls, yet one thing was certain: the tall, broad-shouldered Celts—the Galatae—were war-crazed warriors, fearless in battle, glorifying their courage with acts of sheer brutality. They would sometimes tear their own flesh to intimidate their enemies, leaving even seasoned soldiers in shock.
In 279 B.C., as Pausanias and Diodorus of Sicily recount, these hard-headed Celts, led by a chieftain named Brennus, launched a campaign against Greece. The name Brennus, according to modern research, was less a personal name and more a title for Gallic leaders undertaking such daring expeditions.
After cutting a path of fire and steel through Macedonia, leaving behind scorched villages and rivers of blood, the Gauls pressed southward, unstoppable in their hunger for conquest.
The Greek city-states, sensing the shadow of annihilation, formed a fragile alliance, uniting their armies in a desperate bid to halt the northern tide.
The Gauls, wild and relentless, crossed the Spercheios River, their war cries echoing across the valleys like the roar of a thousand storms. At Thermopylae, they met the Greek forces in a clash that shook the mountains, a battle fierce enough to carve fear into the hearts of men. Though initially repelled, the Gauls’ savage persistence forced the Greeks to retreat, leaving behind a trail of chaos and devastation.
By the time the dust settled, the sanctuary of Delphi stood nearly defenseless, a jewel of civilization exposed to the unrelenting onslaught of these barbarian warriors.
The inhabitants of Delphi, desperate and terrified, once again turned to Phoebus Apollo, seeking guidance: should they evacuate the women and children, the treasures of the sanctuary, to safer fortified cities?
Around 4,000 Greek defenders, Phocians and Locrians, remained behind, standing resolute against the vastly larger Gaulish horde. They braced themselves, hearts pounding, as the enemy approached like a living storm.
Then, the unthinkable began. The very earth rebelled. Tremors shook the ground with unrelenting fury, day and night. The soil split and cracked beneath the Gauls’ feet, swallowing men and horses in sudden, yawning chasms. Rocks the size of houses toppled from the mountains, crushing ranks of warriors, while the skies above burned with strange, otherworldly lights.
It was as if the gods themselves had risen from the underworld, wielding powers that no mortal could comprehend, turning the battlefield into a landscape of chaos, terror, and divine wrath.
The heavens had opened. Relentless storms raged, and lightning tore through the sky, striking fear into the hearts of the Gauls. Thunderclaps deafened them, drowning out the commands of their leaders, plunging the ranks into chaos and panic.
Then, a vision appeared—something utterly primal and terrifying. From the sanctuary emerged the ghostly figure of a beautiful young man, radiating an aura of divine authority. Behind him, two armored maidens moved with spectral grace, their white garments shimmering like light on water. At the same time, from the very heart of the temple, arrows whistled and weapons clashed, as though invisible warriors had taken the field.
Whispers among the survivors would later identify these figures as the Moirai, the Fates themselves. Statues of two of them had stood within Apollo’s sanctuary, while the third Fate’s likeness complemented the statues of Zeus Moiragetes and Apollo Moiragetes, embodying the gods’ control over destiny itself.
The Gauls, already trembling from the storms, now faced divine forces beyond mortal comprehension, their minds unraveling as the temple’s spectral guardians brought destruction upon the invaders.
Amid the chaos of battle, four legendary heroes – hoplites – arrived to join the fight.
Hyperochos and Laodokus, who had come from the land of the Hyperboreans, the friendly realm of the god Apollo, Pyrrhus (Neoptolemus), son of Achilles, and Phylakos, towering with his immense metallic stature, relentlessly pursued the Gauls through the ranks of the remaining Greeks, who fought back with fierce courage.
Six thousand Gauls fell in that chaotic onslaught.
The night grew even more nightmarish for the Gauls. Though nothing had foretold the coming storm, suddenly, a dense snow began to blanket the land, covering everything in its icy grip.
Enormous boulders once again began to break free from Mount Parnassus, raining down on the Gauls and killing them en masse.
Meanwhile, the Phocians, who knew the mountain paths well, despite them being buried under snow, surrounded the sacrilegious invaders.
Their leader, Brennus, was wounded and collapsed unconscious on the battlefield, while the retreating Gauls mercilessly slaughtered their own helpless comrades who couldn’t keep up.
After their retreat, they were forced to make camp, as night had once again fallen.
The Gauls had been driven to a frenzy of madness. At every sound, they imagined a Greek assault; in every voice, they heard the speech of an enemy.49Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡiTwOa9ZRjH
According to Pausanias in the Phocica, the Gauls’ frenzy was caused by the sudden appearance of Pan, who struck terror into their ranks.
Seizing their weapons in a clouded state of mind, they began slaughtering one another.
More than ten thousand men were killed among themselves that night of madness.
After this catastrophic defeat, the Gallic leader Brennus committed suicide with his sword, having first consumed a large quantity of wine, because he considered the defeat dishonorable for himself.
The surviving Gauls, now led by Acichorius, withdrew from the area, after suffering successive blows from the Athenians and the Aetolians.
In memory of the salvation of the common Greek sanctuary, the Aetolians—who had become the new rulers of the region—established a new annual festival, the Sotiria, during which gymnastic, musical, and equestrian contests were held in honor of Soterios Zeus and Pythian Apollo.
Excavations carried out by the French in the Delphi area uncovered an inscription containing hymns of gratitude to Apollo for the miraculous rescue of the sanctuary from the Gallic invasion.
The verses of these hymns, engraved on the walls of the Athenian Treasury, have particular archaeological significance, since the musical notes are inscribed between the lines.
Most authors—Polybius, Justin, and Pausanias—agree that the plundering of Delphi was avoided. However, some, like Cicero and Strabo, claimed that the Gauls were only stopped after they had already looted the sanctuary of Delphi.
They were apparently influenced by Polybius, who mentions that Brennus’ soldiers had escaped danger and had acquired many offerings and dedications.
However, these certainly came from the plundering of other sanctuaries along the Gauls’ route.
Moreover, it would have been absurd to establish a festival in the event of a defeat.
A similar case of divine, supernatural intervention occurred on Mount Dounaka, today’s Rila, during the reign of King Philip V of Macedon.
The Bastarnae, a Germanic people, had been summoned by the Macedonian king to assist in repelling the Romans. However, after his death, his grand plans were abandoned, and the Bastarnae settled in Thrace. There they clashed with the native inhabitants, who were forced to retreat to Mount Dounaka to defend themselves.
When the Germanic tribe attempted an assault against the Thracians to conquer them, extraordinary events occurred once again. A storm accompanied by hail literally “rained down” upon them, while lightning flashed in the sky and fell like guided arrows, striking the German soldiers.
Terrified, they began to retreat, throwing down their weapons, not knowing where to direct all the divine fury that had fallen upon them. The Thracians pursued and expelled them from their lands.
What these two instances—Delphi and Mount Dounaka—have in common is the use of seemingly supernatural or secretive weapons. In both cases, the defenders were protecting sacred sites and were initiated into operational mysteries.
The Thracians—specifically the tribe of the Odrusae, under the leadership of Eumolpus—were reformers of the Eleusinian Mysteries. It is no coincidence that many foreign scholars describe Eumolpus as “a demon of the storm, consumed by the fire of heaven.”
The intense weather phenomena in both cases suggest shared secret knowledge held only by a few initiates, as well as the use of weapons capable of mass destruction when absolutely necessary.
The episodes of mass panic may also have been due to the use of a chemical weapon, possibly first discovered by the ancient Greeks. Perhaps it was a “madness gas,” gradually causing loss of reason and ultimately driving both humans and animals into frenzy.
This recalls the ancient concept of ἄτη (ate) in prehistoric and Homeric times, when the gods would instill confusion and mental disturbance in humans, causing irrational behavior and reckless actions. For example, Helen blamed Ἄτη, sent by Aphrodite, for her irrational flight to Troy—an action that led to catastrophic consequences.
Agamemnon attributes the whole incident of his quarrel with Achilles over Briseis to ἄτη, the madness sent by the Erinyes.
Similarly, ate was inflicted upon Ajax, the hero of the Trojan War, by the goddess Athena, when the judges appointed to decide who would inherit Achilles’ armor ruled in favor of Odysseus instead of Ajax.
In a state of frenzy, Ajax slaughtered all the sheep in the Achaean camp, believing he was taking revenge on the Achaeans themselves.
Ate also fell upon Ino by the goddess Hera, as a form of revenge for Ino’s care of Dionysus, the illegitimate child of Zeus. In her madness, Ino killed one of her sons, Leachor, and threw the other, Melicertes, into boiling water.
In all these cases, ἄτη functions as a divine force inducing irrationality, frenzy, and destructive behavior—whether in heroes or mortals—reflecting the ancient Greek understanding of divine influence on human actions and the catastrophic consequences of divine wrath.
Ate had also possessed Procne, the beautiful daughter of Poseidon, the ruler of Athens, when she discovered the violent way her husband Tereus, ruler of Thrace, had treated her beloved sister, Philomela.
In a state of clouded madness, Procne killed her only child, Itys, to take revenge.
Hera, once again, had inflicted Ate upon the hero Heracles, who killed the children he had with Megara, throwing them into the fire or piercing them with a spear.
In his rage, he was ready to kill Amphitryon as well, but the goddess Athena stopped him, throwing a “stone of reason” at the raging Heracles and striking him in the chest.
The hero then fell into a deep sleep, like death, and thus calmed down.
Ate, the daughter of Eris and Zeus, originally dwelled on Olympus, but her father, angry with her, was forced to cast her down to the earth.
From that time on, she devoted herself to acts of calamity, though fortunately her two sisters, the Lites, were nearby, possessing the power to correct the evils their disastrous sister had caused among humans.
Similar episodes of frenzy, like those seen among the sacrilegious Gauls, were also caused by the sight of statues by impious humans—people who ignored the proper rituals of worship.
These events became part of different historical narratives.
Thus, Pausanias in his Achaica recounts how in the city of Ceryneia, there was a statue in the sanctuary of the Eumenides that caused madness to anyone impious or sacrilegious who entered the inner sanctum of the temple.
The same historian also reports that in Sparta there was a bull statue located in the temple of Orthosia Artemis, which possessed miraculous properties.
Originally, it had been placed in the hidden inner sanctum of the temple, unseen by the public, in a sanctuary on the Tauric Peninsula.
It was an offering from the mother of King Teuthras to the goddess for the salvation of her son.
Ο Τεύθρας είχε χτυπηθεί από τρέλα και λέπρα ως τιμωρία από την Άρτεμη επειδή είχε σκοτώσει ένα αγριογούρουνο που είχε βρει καταφύγιο στον ναό της.
Είχε αγνοήσει τις προειδοποιήσεις του αγριόχοιρου, ο οποίος φαινόταν να τον παρακαλεί: «Ελέησέ με, βασιλιά, το πλάσμα της θεάς».
Μέσα από τις θυσίες της μητέρας του στη θεά, ο Τεύθρας εξιλεώθηκε και κατάφερε να αναρρώσει.
Από την Ταυρική Χερσόνησο, ο Ορέστης και η Ιφιγένεια έκλεψαν το άγαλμα και το έφεραν στην Ελλάδα.
Μόλις εγκαταστάθηκε στον ναό της Άρτεμης στη Σπάρτη, επέδειξε πολλές φορές τις υπερφυσικές του δυνάμεις.
Είχε μάλιστα αποκτήσει το όνομα Άρτεμις Λυγοδέσμια , επειδή ήταν τυλιγμένο σε κλαδιά ιτιάς, αναγκάζοντάς το να παραμένει όρθιο.
Απλώς αντιμετωπίζοντάς το, κάποιος θα βίωνε συμπτώματα τρέλας ή διάφορες ασθένειες.
Φαίνεται επίσης ότι—μετά τις βάρβαρες θυσίες ανθρώπινου αίματος που τελούνταν προς τιμήν του όσο βρισκόταν ακόμα στην Ταυρική Χερσόνησο—συνέχισε να απολαμβάνει τέτοιες προσφορές.
Έτσι, ένα συγκεκριμένο μαντείο όριζε τη θυσία Σπαρτιατών, που επιλέγονταν με κλήρο, στο βωμό του αγάλματος.
Αργότερα, αυτό το τελετουργικό αντικαταστάθηκε, με εντολή του Λυκούργου , από το άγριο μαστίγωμα των Σπαρτιατών νέων.
Το μαστίγωμα των αγοριών, κατά το πέρασμα από την εφηβεία στη νεότητα, ήταν μια συνηθισμένη δοκιμασία, μέσω της οποίας πιστευόταν ότι οι νεαροί άνδρες θα ήταν στη συνέχεια έτοιμοι να ενταχθούν πλήρως στην κοινωνία των ενηλίκων.
Σύμφωνα με άλλους, η δύναμη του θεϊκού βασιλείου που περιείχε το κλαδί που χρησιμοποιούνταν για το μαστίγωμα μετέδιδε στον έφηβο όλη την ενέργεια της φύσης, χαρίζοντάς του σφρίγος, υγεία και δύναμη.
Κατά τη διάρκεια αυτών των τελετουργιών, η ιέρεια του βωμού κρατούσε στα χέρια της το ξύλινο λατρευτικό άγαλμα, το οποίο, λόγω του μεγέθους και του υλικού του, ήταν ελαφρύ.
Ωστόσο, όταν το μαστίγωμα που απευθυνόταν στους νέους ήταν ελαφρύ και ανώδυνο —επειδή οι μυημένοι έδειχναν έλεος ή σεβόντουσαν την ευγενή καταγωγή των αγοριών— το άγαλμα αποκτούσε υπερβολικό βάρος, το οποίο η ιέρεια δεν μπορούσε να αντέξει.
Εκείνη τη στιγμή, θα έδινε την εντολή στους μαστιγωτές να χτυπήσουν ανελέητα, επειδή αυτό ήταν το θέλημα της θεάς.
Αυτό το μεταβαλλόμενο βάρος των αντικειμένων αντιπροσώπευε μια μορφή αρχαίας μαντείας, σύμφωνα με την οποία ακόμη και μια μικρή πέτρα μπορούσε να γίνει άρσησιμη αν η θεϊκή θέληση αντιτασσόταν στο αίτημα του μάντη.
Αν, ωστόσο, το αντικείμενο παρέμενε ελαφρύ σαν πέταλο λουλουδιού, αυτό σήμαινε ότι ο θεός ενέκρινε την προτεινόμενη ενέργεια.
Ο Παυσανίας αναφέρει επίσης ότι στη Λυκία συνάντησε ένα ιερό αφιέρωμα στον Λυκαίο Δία , στο οποίο απαγορευόταν η είσοδος στους πιστούς και δεν υπήρχαν ποτέ σκιές εκεί.
Η τιμωρία για την παραβίαση της απαγόρευσης εισόδου στο άδυτο δεν ήταν τρέλα, αλλά θάνατος μέσα σε ένα χρόνο.
Η απουσία σκιών εξηγούνταν από το γεγονός ότι ένα σύννεφο αιωρούνταν μόνιμα πάνω από το ιερό, εμποδίζοντας το ηλιακό φως να ρίχνει σκιές.
Ένα εντελώς απίστευτο φαινόμενο συνέβη επίσης σε έναν υπαίθριο βωμό αφιερωμένο στην Αφροδίτη στην Κύπρο.
Εκεί, ούτε χιόνιζε ούτε έβρεχε, ακόμα κι όταν έβρεχε παντού.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει επίσης ότι στα ιερά της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Πάφο φυλάσσονταν τελετουργικά αγάλματα και άλλα μυστικά που δεν έπρεπε να εκτεθούν σε δημόσια θέα.
Κρυμμένα αγάλματα της Δήμητρας και της Περσεφόνης αναφέρονται επίσης στον Ακροκόρινθο , καθώς και η χθόνια Δήμητρα στην Ερμιόνη , σύμφωνα με τον Παυσανία.
Ο Αίπυτος , γιος του Ιππόθοου, βασιλιά της Αρκαδίας, διαδέχθηκε τον πατέρα του στο θρόνο.
Ωστόσο, παραβίασε την απαγόρευση εισόδου στο ιερό του Ποσειδώνα στη Μαντίνεια και τιμωρήθηκε με τύφλωση και θάνατο για αυτή την πράξη ασέβειας.
Ποιες ιδιοκτησίες, λοιπόν, μπορεί να έκρυβαν όλοι αυτοί οι ιεροί τόποι, όπου η είσοδος απαγορευόταν στους απλούς ανθρώπους; Ποια μυστικά έκρυβαν τα άψυχα αγάλματα και τα εσωτερικά άδυτα των ναών, ακόμη και την έκπληξη που προκαλούσαν σε όσους αντιμετώπιζαν το τρομακτικό βλέμμα της Μέδουσας; Ίσως δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ, καθώς η αρχαία γνώση έχει χαθεί.
Η ιστορία κρύβει πάντα περισσότερα από όσα νομίζουμε…
Αν σας άρεσε αυτό το ταξίδι, εγγραφείτε στο κανάλι, αφήστε ένα σχόλιο και μοιραστείτε το βίντεο με φίλους.
Και μην ξεχνάτε—στο ιστολόγιό μας θα βρείτε ακόμη περισσότερα μυστήρια και σκοτεινές ιστορίες από την Αρχαία Ελλάδα.
Μέχρι την επόμενη φορά… μείνετε συντονισμένοι για την Ελλάδα EL – Μικρή Χώρα, Μεγάλη Ιστορία.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΤΕ
ns216.73.216.33da2
and then Add to home screen.