.

😘

ســــــــــــلام

زه اسدالله فریاد د کنړ

ولایت اوسیدونکی کی

یم  عمر می 17کاله دی   ژوند کی هر رقم حلک ځی او راځی 

ژوند کی باید داسی 

ځوک ولری چی 

راتلوونکی کی ورباندی

پخیمانه نه شی لکه زه

 سوک به ستاسو خیر سوک به مو شر غواړی

حو د حلکو په حوشه ژوند مه کوی   حلک به په تاسو هر رقم فکر 

کوی که د حلکو په حبرو

په سی لاړی بیا ژوند 

کول درته ستونزمن کیږی

هغه ورځ چی زما  ژوند  د ناکامی سبب شو هغه وخت زه 

کوچنی وم زر دوکه 

کیدم  زر به غولیدم

هر انسان پر زړه یو 

ارمان لری 

شاید زه نور د ارمانونو 

د پوره کولو توان ونه لرم  😥

.

کله کله می له ژوند 

زیات نفرت راځی کله

له ځان سره وایم

ژوند ښی ورځی هم  لری کله کله حو دومره مجبوره شم د ځان وجنی هځه کوم

حو چی د مور سترکو ته وکورم او هغه وختونه رایاد کړم 

کوم وخت چی به ما ځان هم نه پیجندو

بیا وایم حلک دی حپل کار کوی  زه د مور لفاره ژوند کوم  کنی وخته به د لحد د تورو حاورو لاندی وم  مور حو مور وی   ترسو چی می د وجود ساه اخلی تر هغه به د مور لفاره جوندی یم  ای حدای ما بی موره نه کی 

ژوند راباندی دیر تنک شوی  له تنک شوی او مات شوی  زړه   په ژوند کی بیا هم ماته نه منم

شاید داسی ورځ راشی 

چی د ژوند ښی ورځی ووینم

زه د ښی ورځی په انتظار یم  په دی نه یم خبر چی هغه لیلا به می ژوند سومره په حوشحالی تیره وی 

او زه دلته د هغی یادونو سره لاس په کریوان یم💔

یوه ورځ ما کور کی حفل کوچنی ورور واهه د ورور پر سر می مور او پلار زیات بی عزته کړم  حو ما سه ونه ویل مور او پلار زختی راته سترکو ته ودریدی  چی پر ما یی تیری کړی نو غلی پاتی شوم  حپله غوضه می مور او پلار پر وړاندی کانترول کړه او له کوره پر غوضه بیرون واتم کله چی له کوره بیرون شوم  نو زمونږ د کور تر دروازی یوه ونه ولاړه وه  هغه سره می حفل سر یوسو واوری واهه  سر می مات شو  زیاته غوضه راغلی وه د سرک حواته

می حرکت وکړل  سرک تر سنک می زیات ملکری ولاړ وو  چی هر سومره غږونه یی کول حو زما غوضی پر عصابو زیات بوج راوستی وو  له ملکرو له سنک می لاړم او دی فکرونو کی وم چی دا غوضه سنکه ارامه کړم له دیرو فکرونو ورورسته می د سیند غاړه انتحاب کړه او لاړم  وخت هم دغه دری بجی وی کله چی سیند غاړی ته ورسیدم هیس سوک نه وو  بغیر د سیند د ځپو  اوازوو زه لاړم او دسیند  د ځپو اواز ته کیناستم او حپلی دواړه پښی می د سیند  په ابو کی کیحودی او یو غټه ساه می واخیسته    جیب ته می لاس حکته کړ او موبیل می راوحیست او  یوه سندره می زان ته ولکوله  د شافاروق سندره وه   زیات وخت د سیند  غاړی ته وم  کله چی مازیکر اذانونه شروع شو  ما  د سیند یخو ابو کی اودس وکړ او  د سیند غاړی ته می لمونځ اده کړ

کله چی می لمونځ وکړ

  د سیند له غاړی می حرکت وکړ  لاړم  کور پر لوری   کله چی کور ته ورسیدم پلار می نه وو کار ځای کی وو  مور می کټ کی ناسته وه   زه می د مور سنک ته ورغلم  حو هغی راسره حبری نه کولی  کله چی پوی شوم چی دا اوس هم راته غوضه  او رانه خفه ده نو ما مور ته ویل  موری  مانه بد شوی بیا لپاره به یو ورور هم نه واهم هیله کوم اوس دی دا حپکان لری کړه  او غیږ کی می ونیسه  هو دی حبرو هیس پیده ونه کړه  او همغه رقم یی مخ راڅحه بلی حوا اړه ولی وو    ډیری زاری می وکړی  دومره چی له سترکو می اوښکی روانی شوی  او د مور پښو کی می حپل سر کیحود  کله چی می مور زما ژړا ولیده نو زما پر سر یی لاس کیحود او راته یی ویل

زوی جانه   الله دی درته نیکی لاری هدایت وکړی   ما بخلی یی حو دومره ظلم ورونو باندی مه کوه  ما می مور لاسونه ښکل کړه او ورته می ویل مور  قربان دی شم بیا به داسی نه کوم موری مور می ویل سمده زویه اوس لاړ شه  هلته  اطاک کی می چای ایښی دی رایوړه چی ویی څکو  زه لاړم او چای می راوړو او د مور سره می چای حه په حوند حوند څکلو  په دی وخت کی می جیب کی د موبیل ترنکه شروع شوه  لاس می جیب ته ښکته کړ او موبیل می راوخیست د ملکری زنک می وو سادات می تر تولو ملکرو نږدی ملکری وو سلام جواب می ورکه اسد سنکه یی شکر سادات شه یم ته سنکه یی  شه یی هغه ویل هو شکر الحمدوالله شه یم چیری یی   ما ورته ویل کور کی یم  هغه راته ویل  هیلال  دوکان کی ناست یم راشه  ما ورته ویل سمده کرانو درغلم

مور می راڅحه پوختنه وکړه زویه سوک وو  ما ورته ویل مورجانی  ملکری می راته وایی  هیلال دوکان کی یم راشه  مور می ویل سمده زویه هو نن شفه دی پلار وختی رازی   بام دی وی چی له هغه مخکی راشی  ما می د مور لاسونه ښکل کړه او ورته می ویل  ته فکر مه کوه مور انشالله وختی رازم   سمده زویه   له کوره د هیلال دوکان په لور روان شوم کله چی دوکان ته ورسیدم  هلته می یو سو نور ملکری هم وو هغه سره  د شتړی مشی  سره سم د ماشام اذانونه شروع شو   سادات چی مونږکی قاری وو نو د جمعی لپاره  یی راته ویل  مونږ ټول د جومات پر لور روان شوو  زمونږ کور  سیدجمال الدین پوهتون سره نزدی وو  محصلینو لپاره  په لیلا کی حپل جومات وو مونږ ټول د لمانځه اداا کولو لپاره هلته لاړو    هلته د اوداسه لپاره حپل ځایونه وو   مونږ کی زما او د یو بل ملکری اوداس نه وو   زما وو حو ورباندی شکی ووم  مونږ حپل اوداسونه تازه کول کله چی جومات  دروازی ته ورسیدم  ملا صاخت دوه رکعته کړی وو  دریم رکعت ته می ځان صفت کی  جوړ کړ کله چی مو لمونځ حلاص کړ   نو چی کله له جومات ځحه بیرون شوم هلته می ملکری ولاړ وو  ما چی کله لمونځ کو نو ما به ورکی زیات وخت نیو  یو ملکری می رباندی غږ وکړ  او راته یی ویل   مړه  شپه به دی جومات کی کړی وی ولی راغلی  ما لږ وحاندل او سادات ته می ویل  سنکه کوو  یو ځای ته په چکر نه ځو سادات به زما هری حبری ته درناوی درلود مونږ دوه پر یو بل سم کران وو  سادات راته ویل رازی یو ترف ته به لاړ شوو له جومات له حوا د کلی کوځو کی واتو تر سرک ورسیدو   هیلال دوکان څحه  شربتی او کیکونه راوخیست او سادات حپل د کاکا موتر راوخیست

او مونږ ټول موټر کی کیناستو  او د چغان پارک لوری ته روان شوو   کله چی ورسیدو هلته مو د سیند غاړه انتحاب کړه او کیناستو او شربت پر څکلو مو شروع وکړه  او  کفه شف مو هم شروع کړ   تر ماحوستن پوری پارک کی وو  کله چی اذانونه شروع شول   مونز مو پارک کی وکړ او له پارک سخه مو حرکت وکړ   زما چی موټر زده وو  له دی حوا سخه ما روان کړ او تیز کور ته مو ځان ورسه وو  له ملکرو می حدای په امانی واخیسته   زمونږ د کور پر لار ونی زیاتی وی هغه لاره لږه حطرناکه وه نو سادات راسره  تر کور راغلی  کله چی می سادات روخصت کړ او ما حپلی پښی د کور دروازی سخه دننه کړی  ومی کتل مور می پر لمانځه ولاړه وه او پلار می اطاک کی تلیزون ته ناست وو نو زړه می دانکونه شروع کړه  پلار می د شفی له کرځیدو سخه زه منه کړی ومه دا واری یی راته اختار راکړی وو کله چی کور تا داخیل شوم  نو پلار می په زیاتی غوضی غږ وکړ او راته یی ویل چیری وی   حو ما به هیس کله دروغ کور کی مور او پلار ته نه ویل    ما می پلار ته ویل پلار جانه ملکرو سره پر چکر تللی وم  پلار چی کله د چکر خبره واوریده نو سم د واره یی راته ویل  زه به درته اوس چکر وشایم لاړ او نیا امځا یی راپسی راوخیسته او زما په وهلو یی شروع وکړه  مور می لمونځ پریښدو او زما حلاصون ته راغله حو پیده یی ونه کړه په دی شپه می ماما هم کور کی وو حو هیس وس نه درلود چی ما می له پلاره حلاص کړی دومره یی واخلم چی زما له حولی چغی تر اسمانه ورسیدی   سم سوکان او لغت کاری یی کړم کله چی زما چغی کاوندیانو واوریدی  نو زمونږ دروازی ته راغلل او زمونږ د کوره دروازه یی تک تک کړه

کوچنی ورور می ورته دروازه حلاصه کړه هغو  کور تا راغلل او زه یی ورنه حلاص کړم او حپل کور ته یی بودلم  شپی ناوخته پوری د کاوندیانو کور کی ومه  د کور تول فامیل یی راته حیران وو چی پلار می سومره وهلی یم  په دی وخت کی می موبیل ته زنک راغلی او پر سکرین باندی لیکل شوی وو پلار جان  موبیل می زر جیک کړ سلام پلار جانه  سلام سخه مخکی یی ویل راشه کور ته  زه ورغلم او کور کی یی حپلی مخی ته کیناولم او راته یی ویل  کوره  زوی جانه  سو واوری می درته ویلی وو هو ته پر خبره نه بوهیدی   اخیر دی مجبوره کړم چی داسی وکړم  زوی جانه  زه ستاد خیر لپاره وایم سبا به په یو کونج کی ناست یی او د نشو سخه به دی بل کار نه وی زما ستا راتلوونکی ته فکر دی زه نه غواړم چی زما زوی دی راسخه وران او نشیی شی  نن سبا حو داسی حلک دی چی حپله یو عمل کوی نو بل بیا جیرته روغ پریدی ما می پلار ته ویل پلار جانه زه به په ټول ژوند کی ستا سر ښکته نه کړم او نه به ستا زړه مات کړم کله چی می مور راغله او زما مخ یی ولیدو  چی پړسیدلی او وینه یی کړی زیاته حفه شوه  لاړه او د زخم  جوړه ولو لپاره یی راته دوا راوړه کله چی می پر مخ واحله  بیخی زیات حوب راغلی وو  لاړم حپل اطاک ته او ویده شوم  کله چی سهار اذانونه شروع شوو مور می له حوبه ویخ کړم لاړم د اوداسه لپاره تشناب ته او اودس می وکړ  کله چی می لمونځ وکړ او بیرته می حپل ځای ته راغلم او کیناستم  حو حوب راباندی زوره ور  شو  او له ځان سره یی بوتلم بیرته ویده شوی ومه   لږ سه وخت ورسته می د مور غږونه واوریدل چی راته وایی زویه ویخ شه چی مکتب ناوخته دی  زه له حپل ځای سخه جیک شوم او  د دسترحوان لوری ته راغلم او چای می وځکو   کله چی می د مکتب کالی واچه ولی او ویختان می هینداری ته سمه ول نو حپل مخ می ولید چی کډ وډ وو پړسوب یی نه وو ختم کړی 😒 ځان سره می ویل  نن مکتب ته نه ځم حو زړه نا زړه روان شوم کله چی می له مور اجازه واخیسته او له کوره بیرون شوم او مکتب پر لور روان شوم   لاره کی روان ومه   چی شاته می د مکتب د انجونو کتار هم وو زمونږ د کلی انجونی وی هغوی هم مکتب ته تللی  هغو ته ما لاره ورکړه چی مخکی شی  کله چی هغو محکی شوی  زما لاره هم حلاصه شوه زه هم مکتب پر لور روان شوم  کله چی مکتب ته ورسیدم لږ راباندی ناوخته شوی وو   استاد درس شروع کړی وو

کله چی می استاد ولیدم  راته یی ویل رازه  زه لاړم او حپلی کورڅی باندی کیناستم او درس لیکل می شروع کړه همداسی یو سو دقی وروسته ساعت ختم شوو   دری ساعته  له درس وروسته  تفری شوه  زه لاړم او کانتن کی می ځانته د حورک لپاره یو سه واخیسه او یو غاړی ته کیناستم  یو سو صنفیان می راغلل او راته یی ویل  اسده  پر مخ دی سه شوی  لکه چی جنک دی کړی   ما ورته له شرمه ویلی هم نه شو چی پلار می وهلی یم  ما ویل دوی به وایی چی پلار یی دومره ظالیم دی نو ورته می ویل هو جنک می کړی  ما حبری کولی چی د تفری د غونډدو زنک شروع شوه مونږ صنف ته لاړو  دوه ساعته مو درس ویل  کله چی روحصت شو له مکتب بیرون شو او حرکت می وکړ کور پر لور روان وم کله چی حپل کلی ته ورسیدم لاره کی رانه یو سو انجونی  مخکی وی  هغو کی یو لوړه او جیکه وه هغه زمونږ نیزدی کاوندی وه  نوری انجونی ورسخه جلا شوی هغه ځانته شوه  هغه رانه لږه مخکی وه کوشش می وکه  چی ځان وروسه ومه حو ناکام شوم   هو دومره پوی شوم چی هغه  زمونږ کور سره نزدی ده   زمونږ کور په یوه کوڅه کی وو دواړه د یوی کوڅی وو  زه خپل کور ته لاړم  مور لاسونه می ښکل کړه   او غرمی ډوډی یی تیاره کړی وه  کله چی دسترحوان ته کیانستم  سادات زنک وکړ او راته یی ویل چی  چیری یی  ما ورته ویل همدا اوس له مکتب راغلم  دودی حورم هغه ویل دودی ونه حوری زمونږ حجری ته راشه   ما همداسی وکړه د سادات خجری ته لاړم هلته یی پرکرام کړی وو ملکرو لپاره دودی می د سادات حجری کی وخوړه باد له دودی حوړلو یی چای راوړو  تر دری بجو سادات حواته وم کله چی کور تا راغلم  کورم چی هغمه انجلی  زمونږ کور کی وه چی هغه ورځ باندی می لاره کی

 لیدی وه   زه  له کوره بیرون بیرته راغلم هو مخ می ورته ولیده    شنی سترکی یی وی دغه نازکی شونډی او سپن بدن دغه لوړ کت لک یی حیران کړم    زه سرک حواته لاړم او هیلال دوکان کی کیناستم  هیلال راباندی شربت وڅکو  کله چی مازیکر اذانونه وشو کور ته لاړم   او حپل درسونه می ولیکل

 کله چی می د درسوو لیکل حلاص شول  لاړم تشناب ته اودس لپاره  اودس می وکړ او لمونځ می اداا کړ   کله چی له اطاک سخه راغلم د کور انګړ کی می مور په کټ کی ناسته وه  زه ورغلم  ورته می ویل موری دغه انجلی چی راغلی وه   دغه سوک وه  مور لږ ماتا پر حیرانته وکتل او راته یی ویل زوی  سه  یی کوی  ما ورته ویل همداسی می وپوحتل نو  بیا راته مور ویل دغه د نیزدی کاوندی ده او دپلانکی کاکا........لور دی ده  ما یی ورونه پیجندل   ملکری می وو  مور ته می ویل حاا ډیر  حه   کله چی می حبری کولی  موبیل ته می زنک راغلی  ما جیب ته لاس کړ او موبیل می راوحیست   د سادات زنک وو  سلام اسد  علیکوم سلام سنکه یی سادات  شکر شه یم اسد ته سنکه یی   مننه زه هم شه یم  سادات راته ویل  چیرته یی  ورته می ویل کور کی یم  راته ویل  د کور تر دروازی دی بیرون ولاړ یم راشه  زه ورغلم  حواته یی زمونږ د کور سخه لږ وړاندی  یو چمن وو  هلته لاړ او سره کیناستو   سادات لاس کی دوه دانی شربتی وی  هغه مو وځکلی ماشام اذانونو پوری چمن کی ناس وو  حو زما د حبرو لهجه لږه بدله وه سادات راسخه وپوحتل سه شوی اسده سنکه لږ بی صوره یی ما ورته ویل نه هیس کومه حبره نه همداسی   له هغه ځای سخه روان شو زه حپل کور ته لاړم او سادات

حپل کور ته لاړ   کله چی می پلار راغللی  او زه کور کی وم  نو مور ته وایی  نن سنکه کور کی دی دا  حو  به شفی ناوخته راتلو  مور می ورته وایی نه یم حبر کله چی مو ډودی وحوړه  او زه اطاک ته لاړم   کله چی می ځان ته د سملستو لپاره ځای جوړ کړ او ډډه می واچوله  نو فکر ته می هغه انجلی راغلله  چی لیدلی می ووه  بیخی می له مغزو نه وته   د شفی 10 بجی وی زه راغلم د پلار اطاک ته  او پلار ته می ویل  پلار جانه  زه غواړم عڅمانیه مکتب حوشی کړم  زما  کت لږ وږد وو  تنه می غټه وه او شحصی مکتب کی شپږم صنف کی وم نو ماتا ځان بدی شکاره کیدو  پلار ته می ویل غواړم عمرحان لیسی ته تبدیلی وکړم  ماجیرنو له لاری به امتحان ورکړم  پلار می ویل سمده زویه سهار بیا زما حواته راشه زه به درسره سوک ولیږم چی تبدیل دی کړی  کله چی سهار شو ما همداسی وکړه  پلار حواته می لاړم   هغی راسره یو سړی ولیکو ماجرینو ریاست ته کله چی ورغلم  د تسکری پوختنه یی وکړه او ویل یی  باید تسکری کاپی راوړی  زه له ریاست سخه بیرون شوم او کاپی ویستو ته ورغلم  کاپی می ویسته او ریاست  ته می یوړه   ترمازیکر مو کار حلاس کړ کله چی کور ته راغلم او مور سره می چای وسکو  له چای وروسته می  یو ملکری سخه د نهم صنف کتابونه واخیست  او درس ویل می شروع کړه   کله چی سهار  ماجرینو ریاست ته ولاړم  هغو  نورو هلکانو لپاره هم  د امتخان پارچی جوړی کړی وی  داسی  پارچه وه  قسسم  سر می سم پړسوب کړی وو    18 مضمونونو پارچی یی یو بل پسی استبلر کړی وی تول مضمونونه یو ځای باندی وو   د سوالونو په حال کولو مو شروع وکړه نیم ساعت وروسته  د ریاست ریس امر وکړ  چی پارچی ورنه ټولی کړی

کله چی استاد راغللی او زمونږ د لاسونو سخه یی د امتخان پارچی غونډی کړی   وروسته کله چی ټولو هلکانو امتخان ورکړ  نو استاد ویل  سبا به لخیره  عمرحان لیسی ته معرفی شی  زه له هغه ځای کور ته روان شوم   د بازار سخه  می د کلی  پر لور حرکت وکړ     لږ مخکی چی ولاړم  د انجونو لیسه هم روخصت  شوه   لاره کی  حلک هم زیات وو  کله چی د ولیی غاړی ته ورسیدم  هلته می ولیدل   چی هر هلک د حپلی جانو یا د مینی لپاره راغلی    ماتا هم یو احساس  مخ ته شو  هو هغه سره لا جوړ هم نه وم  او نه هغه خبره وه چی  زه ورته زړه کی مینه لرم   زه همداسی روان وم   لاره کی می  د ګنو له شربت یو کلاس وځکو   وخت هم 12.30  بجی وی    زه له هغه ځای په ریکشه کی کیناستم  او کور پر لور روان شو  لږ مخکی یو  سو انجونو ریکشی ته لاس ونیو  ډریور ورته  ودریدو   هغو انجونو ډریور ته ویل چی مونږ  ناوابات ته ځو   ډریور ورته ویل سمده  وخیژی زه له شاه سیټ سخه د ډریور حواته راغلم او حرکت مو وکړ   په هنداری کی دواړه لیدل کیدل   ما دهغی  هینداری مخونه تاو کړه انجونو ولیدم راباندی پوی شو چی مونږ ورته شکاره کیدو  ډریور ویل ځوانه  شیشه سمه کړه چی ریکشه سمه په احتیات وچله ومه     دی حبرو سره می ورته  ویل وروره ما دلته حکته کړه ریکشی واله ته می کراه ورکړه  او کور ته روان شوم  کله چی می حپلی پښی کور ته دننه کړی کورم چی کاکا او د کاکا خزه می له ننکرهار سخه راغللی وو  ما ورته درناوی وړاندی کړ   ډوډی تیاره وه  ډوډی مو وحوړه

کله چی اوزکار شوم لاړم او  د مکتب لپاره می هر سه واخیسته  زه پر ځان باوری وم چی ښی نمبری به ما اخیستی وی  کله چی مازیکر شو  زه  د لمانځه لپاره جومات ته لاړم لمونځ می ملا پسی په جمه اداا کړ   کله چی له جومات سخه کور ته روان شوم    سادات زنک راغللی  اسده چیرته یی  ورته می ویل لاندی محصلینو  جومات سره دروان یم  هغه ویل سمده  هیلال دوکان سره یم راشه   ورته می ویل سمده  درغلم  زه کور ته نیزدی شوم  چی یو ناڅاپه  می هغه انجلی  مخ ته راغله  له ما یی لاره ورکه کړه  چام پاتی شوم او د هغی قدمونه می شمارل  چی زما پر وړاندی یی وهل   هر سه راڅحه هیر شو   هغه  رانیزدی شوه   کور ته تله   د کور لاره مو یوه وه  تر کوره می د هغه نانداره وکړه  هغه ته په کتو کتو می پښه  لختی ته سمه شوه او  کوزار شوم  هغه پر شونډو  یو ارامه  مسکا زما په سترکو شوه  هغه له هغه ځای  لاړه  زه همغسی  ولاړ وم  جامی هر سه می لانده وو کله چی کور ته دننه شوم نو مور ته می ویل موری  یو جوړ کالی راته تیار که چی وایغوندم  مور می راته کالی تیاره ول  او ما  حمام وکړ  کله چی می ځان جوړ کړ   نو د  د سکاوی  لوری ته می حرکت وکړ  زما  پر مخ کیره وه حو  تر اوسه می ورکی حط نه وو اچولی  په دغه ورځ د هغی انجلی بدل کړم لاړم سکاوه می وکړه  کله چی بیرون شوم د هیلال دوکان ته ورغلم  هر یو راته  حیران حیران کوری   ما ورته ویل سه شوی  تولو له حولی یوه حبره راغله بدل شوی یی

ټولو  راباندی حاندل  سم یی بازاب کړم  حو ما هیس ونه ویل   څیهره می  بدله شوه سادات  هم حیران وو  دواړه له دوکانه بیرون شوو   ماتا یی ویل وروره  قسم شایسته شکاری    ما ورته ویل   شایسته حو شکارم  حو  که پلار می په داسی حال ولیدم  قسسم  له هر سه څخه رانه زړه توره وی ما او سادات  تر ماشام اذانه پوری  بیرون وو  له هغه می روحصت واخیست  کور ته لاړم 

والله  سم ډاریدم حو  زړه می کلک کړ او کور ته دننه شوم  کله چی می مور راته وکتل   لږ یی راته نصیحت وکړ  زویه  دا مه کوه هغه مه کوه   ما می مور ته ویل سمده مور بیا یی نه کوم   زه می حپل اطاک ته لاړم او  تر د  ماحوستن  اذانه پوری می لږه ډډه واچوله  کله چی می سترکی حوب وړی وی   مور می راغږ کړ   زویه راشه ډوډی تیاره ده   ما می مخ او لاس ومینځل او دسترخوان حواته ورغلم  کورم چی پلار می نن شفه دوکان کی پاتی شوی وو  سم حوشحاله شوم  په ناز ناز می ډوډی وحوړه  کاکا  سره می د دسترحوان په غاړه کف کو     کله چی می ډوډی وحوړه   د اوداسه لپاره تنشاب ته ورغلم  کله چی می اودس وکړ  لمونځ می وکړ   ټولو ته می د حه شفی غږ وکړ  زه می حفل اطاک ته لاړم    د ویده کیدو پر حال ومه چی فکر ته می یو سه راغلل     لاړم  کتابچه او قلم می راوخیست  او هغی انجلی لپاره می حط ولیکو  حط داسی وو 

سلام  کرانی سنکه یی  الله دی وکړی  چی حوشحاله ژوند ولری    

کرانی زه تاسره مینه لرم   له کومه وخته چی می ته لیدلی یی  قسم زما سخه دی لاره ورکه کړی ده   یاره  زیاته مینه کوم تاسره 

 هره ورز او شفه  تا یادوم  فکر می ټول تاسره وی     A بای  او حپل لمبر می هم ورته مینش کړو 

کله چی سهار شوو  مور می ویخ کړم چی لمونځ وکړم  لمونځ می وکړ  او سه وخت وروسته می چای وسکو سم حوشحاله وم  حبر نه وم چی ولی  حو  ما نوی قدم ایښی وو  د مینی پر وړاندی   کله چی مګتب ته لاړم   فکر  کی می همغه انجلی وه تر روصختی  می فکر کو چی سنکه به حط ورکړم  ایه حط به ورکړی شم او که نه ځان سره همدای  فکرونو  کی تللی وم چی روصختی زنک وهل شو  مونږ هم نوی راغلی وو نو زه اداری ته ورغلم او مدیر صیب ته می ویل   صاحبه  زما نوم ازیری کی ولیکی  هغه راته ویل ځوانه   ته حپلی نتایجی وکوره چی چیرته تللی   زه لاړم معرف ریاست ته   او  پوهتنه می وکړه  هغه راته ویل  تاسو چی کومو هلکانو امتحان ورګړی وو   ټول شپی لیسی ته معرفی شوی یی  زه  دی حبری زیات حفه کړم ځکه شفی لیسه داسی وه چی  درس ویل  او یادول یی نامونکین وو  زه ریاسته  زیات  په غوضه واتم او  کور ته می حرکت وکړ    لاره کی می جیب کی کوتی واهلی  چی  حط ته می فکر شو  زر له هغه ځای ریکشه کی کیناستم او کور ته لاړم کله چی کلی ته وراسیدم      او حپل کور لاری ته می ځان جوړ کړ   ډاډه ومه چی   چی هغه انجلی به اوس هم  لاره کی رارونه یی ځکه هغو به پر بښو راتله نو ما حپل کور مخته د هغه انتظار وکړ   کله  چی می لری یو نضر انجونو  کتار ولیدو نو ما یو ماشوم ته ویل هغه لوړه انجلی چی د هغه نورو انجونو منځ کی رارونه ده  دا حط هغه ته ورکه  هغه ماشوم لږ ځیرک وو نو مانه یی پیسی وغوختی    ما ورته ویل سمده ته ورته حط ورکړه  پیسی چی سونه غواړی درکوم  یی  زه یو ځای ورته بټ شوم  کله چی  هغه انجلی راغله  ماشوم ورته حط ورکړ   انجلی یو حوا بل حوا وکتل  حو سه یی په نضر ورنه غله   له هغه ځای لاړه او حط یی له ځان سره یوړو    کله چی ماشوم زما حواته راغلی   ورته می ویل  سه یی ویل هغی انجلی  ماشوم ویل  راته یی ویل  چی دا حط چا درکړ   ما ورته ویل نو تا ورته سه ویل  هغه ماشوم ویل چی ما ورته ویل چی یو هلک ویل چی زه تاسره مینه لرم او دا حط واحله   ما ماشوم پر تندی شکول کړ  او  500 افغانی می ورته وکړی  کله چی کور ته لاړم  نن چی مکتب کی سه مدیر صاحب سه راته ویل هغه ټول می مور ته ویل    مور می ویل موشکیل نشته له شپی لیسی به دی سهار  سیپارچه  واحلی نو   زه  هو پوهیدم چی د شپی لیسی سخه تبدیلی نه کیږی  ناهیلی شوم او ډوډی هم حوند نه راکوو    له کوره پیروظن شوم      لاړم سیند غاړی ته   هلته می لږ فکر بدل شوو   فکر می کوو  ایه هغه انجلی به زنک وکړی او ما به د ژوند ملکری کړی

د سیند یخه هوا  او  د ځپو اواز ته ناست وم تر مازیکره  می د هغی انجلی فکر کوو     زړه می یو بل ډول احساس کوو   هسی به حوشحاله ومه  

مازیکر مونز می وکړ او کور ته راغلم  درسونه می لیکل  مور می راته ویل زویه ولی دی مخ راپریخی دی   هیس می ونه ویل     تر شفی کور کی ومه  یو وحت می موبیل راوحست  شفی دولس بجی وی  بیخی حوب نه راتلو   د هغه انجلی د زنک په انتظار ومه😒

هو د هغی زنک بیخی پته ونه لکیده   کله د کټ یوی حوا او بلی حوا  کیدم  هو هیس حوب نه راتلو  تر سهاره ویخ ومه  کله چی اذانونه  وشول او ما لمونز وګړ  بیا می موبیل راوخیست او ځان سره می ویل  شاید اوس زنک وکړی 😢  د مکتب وحت می پوره شوه هو هغی زنک ونه کړه   زه ټوله شفه ویخ ومه  بی حوبه ومه  هر ځای به راباندی سر کرزیده  او سترکی می سری وی  مور می چای تیار کړ او ماتا یی غږ وکړه  زه چای ځکلو لپاره ورغلم  خو مور ته می ویل مور جانی زه مګتب ته نه ځم  مور می ماتا وکتل  پوی شوه چی حالت می شه نه دی  ویل سمده  ما چای وڅکو او پیرون واتم او حپل د کور غاړی ته می  ناستی لپاره یو ځای انتحاب کړ  ما ویل هغه به وکورم  کله چی کیناستم  لږ سه وحت وروسته  می د انجونو کتار تر سترکو شو  هغه په کی داسی شکاره کیده  لوړه او نری بدن  ما ډاریک وپیشنده  ځان سره لږ وشرمیدم  ما ویل هسی نه چی او شک وکړی او راباندی پوهه شی   زه له هغه ځای لاړم   هغه ته می یوه سترکه کوری او بله لاری ته   سترکو یی رانه زړه وړی وو   قسسم سترکو یی لیونی کړی ومه😌 

 کله چی هغو لاړی   ما ویل رازه راتلو کی به یی بیا وکوری کله چی د روصختی وخت شو نو زه بیا هغه ځای ته ورغلم  کله چی هغه می ولیده چی رارونه ده  هغو حپلو مینځو کی یو بل ته ډیکی ورکولی  هغه انجلی د هغه حط باره کی ټولو انجونو ته ویلی وو  هو زه یی لا لیدلی نه وم  هغه انجلی چی زه ولیدم چی زه بیا ناست یم نو   نورو انجونو ورته ډیکی ورکولی  هغه حپلو مینځو کی په حبرو شوی   هغه انجلی  بیک ته لاس کړ او موبیل یی راوخست      یو چاتا یی زنک کوو  زه ورخته شوم  ما ویل کوم ځوک راپسی رانه ولی  لږ وډار شوم او له هغه ځای لاړم  لږ سه وخت وروسته  کور ته لاړم   ډوډی تیاره وه  ومی وحوړه  مازیکر می زړه غوختل چی سیند حوا لاړ شم کله چی می حرکت وکړ  مور می ویل زویه  ماما  دو کره دی لاړ شه او د ماما  حزه او ماما لور دی راوله ☺  زه لاړم او د سادات   کور  دروازه می ورټک ټک  کړه  سادات له کوره می موټر راوخست او ورپسی لاړم  ماشام ماشام می هغو حپل کور ته راوسته 😪    

د سادات کور ته می موټر بیرته ورواسته   او زه د بازار تراف ته روان شوم    بیخی  می  طبیت کډ وډ وو کله چی بازار ته ورسیدم  د بازار غټ جومات کی می لمونځ وکړ   او د یو ملکری دوکان  ته ورغلم  هغه سره تر شفی ناوخته پوری وم   تر دی چی هغه دوکان بنده وو  له حالته ومه  د شفی  10 بجی وی  هغه نه می روحصت واخیست    ښار کی داسی کروبان لکیدلی  وو  سپن بړک وو  زه یوی غاړی ته کیناستم   محامح می یو دوکان د بندیدو پر حال وو زه ورغلم او سکریت می ورنه واخیسته   او کور ته پیده روان شوم  حه په حوند حوند می یو یو سکریت ځکو  قسم  چوند کی می اول وار وو چی ما سکریت وځکو  لاره کی یو یو موټر  راته  ناوخته وو  زه کور ته روان وم  ټول فکر می  بلی حوا وو   یوه یوه غمکینه  ټپه به می کوله   کله چی پمپ ته ورغلم هلته یو نازکه هلک وو   ځوانی کی وو  اوبه می ورنه وغوختی  کله چی می اوبه وځکلی  هغه هلک لاس کی  سکریت وو  هو  چرس یی ورکی اچولی وو  زما زړه  وو چی ویځکم  ما ویل رازه فکر به دی هم بدل شی     زه زیات حفه ومه حالت می شه نه وو  نو  ځکولو لپاره می ورته  وویل  دواړو  په شریکه سکریت وځکو  له هفه ځای لاړم  کور ته نیزدی شوم  یو دم می سر  کرزیده شروع شوو  ما تش سکریت لا نه وو ځکلی  چرس حو پریده   قسم هغی انجلی حراب کړم ځان سره وایم  اسده  دا دی سه وکړل  حه دی ونه کړل  حو له بلی حوا    نشه کی حوند وو  کډ وډ روان وم  کور ته ورسیدم   دروازی هر سه بند وو  په دیوال واخوتم  ټول ویده وو زه حپل اطاک ته لاړم  نشه می سر کی زیاته ووه   حمام می وکړ  طبیت  می لک سم شوو  ویده کیدو نیت می وکړ  لږ سه وخت وروسته حوب وړی وو   کورم چی یو سپینه انجلی  چی کالی یی هم سپین وو   زه له ځان سره بوتلم  یو چمن لوری ته  مخ یی  سم نه ښکارکیدو راته یی ویل زه درسره مینه لرم   ما ورته ویل دروغ مه وایه  هغه قسم وکړ  بیا ما ورته ویل  سومره مینه راسره کوی   هغه انجلی  زما لاس د حپل زړه پر سر کیښود او راته یی ویل  دغه  د  زړه  درزا  ستا نوم  اخلی   اسد  اسد  دی خبری سره روانه شوه  ورو  ورو  ورکه شوه   زه یو دم له حوبه ویښ شوم   سم وډار شوم     ساعت ته می وکتل  د شفی 3بجی وی لاړم او مخ او لاس می ومینځل

تر سهار اذانه پوری حوب نه راتلو ویخ  ومه  کله چی می لمونځ وکړ  او حپل ځای تا راغلم  موبیل می راوخیست  تر چای تیاریدو پوری ورکی بوخت  ومه  کله چی می مور ویښه ولو ته راغله  کوری چی زه ویخ یم   راته  یی ویل  اسده بیکا شفه چیرته وی  ما ورته  ویل مورجانی  یو ملکری کره ومه  شفی راغلم حو ټول ویده وی  مور می راته ویل  زویه  پلار دی بیکا شفه درته زیات غوضه وو    ما ورته ویل مور جانی  الله به خیر کړی  درزه  چی چای وځکو  زه می مور سره چای ځکلو  ته راغلم    چای می وځکو     مور ته می ویل مورجانی   مکتب  کی نن یوه غونډه ده  نه ځم   له کور بیرون شوم  او هغه انجلی دیدن لپاره بیا هغه ځای ته ورغلم  لږ سخه وروسته راغله  هغه په لیدو به سم حوشحاله کیدم  احساسات می زیات وو  هغه سره نوری انجونی هم وی  دا واری یی  نضر راباندی  شو  او شکی شوه   لږه مخکی لاړه   او موبیل یی راوخیست   زنک کوشش یی کو    یو نازبه   زما موبیل ته زنک راغلی   هغه پوی شوه چی هغه حط ما ورکړی وو    یوازی یی  سترکو کی لږ شرم ښکارکیدو   حپله لاره یی ونیوله  او مکتب پر لور یی خرکت وکړ  کله  چی زه له هغه ځای لاړم   نو فکرونو کی ډوب شوم ځان سره وایم  دغی انجلی حو وپیشندی اوس به سه کیږی    لانجه جوړه نه کړی سم ډاریدلی ومه    کور ته لاړم  ماما لور  می راباندی غږ وکړ  اسده  زه ورغلم  ماتا یی ویل  سه شوی  نور کله حو به درنه سمه بازبه ومه   دا  واری  سنکه  غلی یی  هغه سه خبره وه له مانه  چی پر ما سه تیریږی    ما ورته ویل نه داسی کومه خبره نه ده   فکر می لږ کډوډ دی  زه له هغه ځای وتحتیدم

لاړم  د هیلال دوکان ته  هغه سره می کفه کوله    غرمی پوری هیلال سره ومه  ډوډی می هم وحوړه  هیلال  سره   له هغه می اجازه راوخیسته  لاړم پوهنتون ته هلته می ملکری وو   هغو سره ومه   ځینو به کرکت کو ځینی به یو سه  او بل سه حو ما سره تول فکر د هغه انجلی وو  مازیکره پوری هلته ومه  کله چی کور ته راغلم   مور می راته ویل زویه دلته راشه   لاس کی یی یو حط وو راته یی ویل  اسده  دا  سه دی  ما ورته  سه حبر موری    هغه راته ویل  دغه  د پلانکی لور  راوړ او راته یی ویل  زوی دی له ما کینه وه  لارو کی راته ناست وی    😒   زه  لږ  د  مور پر وړاندی وشرمیدم   ما ورته ویل سمده مورجانی بیا لفاره به داسی کار  ونه کړم بخنه غواړم   له کوره پیرون شوم  نه پوهیدم چی سه وکړم   له حولی می یوه چغه واته   زان می کانتروله ولی نه شو  حیران وم چی سه وکړم  له سترکو می اوشکی روانی وی  ما ویل هر سه تر همدای  ځای وو  اوښکو می  کریوان  لوند کړی وو  سلکو نیولی ومه  ما ویل   یالله  دا دی کوم امتخان کی واچولم   زه هو  ستا عاجزه بنده یمه     په ځان می چکونه  شروع کړل  لیونی رانه سم جوړ شوی وو 😪   ما ویل دغه انجلی به ما د جوند ملکری کړی   زما احساسات  لیونتوب  مینه   هر سه می زړه کی پاتی شوو  یو غاړی ته ناست ومه    ما هو هر سه  وحته د هغی انجلی پر نامه کړی وو   زما حوشحالی    ارمانونه   حانده  هر سه رانه  په یوه  ورز  لاړل 😢

له ډیر غوضی می یوی اونی ته  سوکان بند کړ  تر دی چی د لاس ټولی کوتی می ماتی کړی  ما ویل  هغه انجلی او زه به سومره سره حوشحاله یو  په یوه ورز هر سه ختم شوو  له لاسونو می وینی روانی وی  لاړم دوحانی لوری ته   له کومه د سرک حواته سادات هم وو هغه ولیدم  چی پر سه حال یم راغلی او دوحانی ته یی بوتلم  دوحانه کی داکتر ویل دغه باید د هډوکو داکتر ته ورولی  تولی کوتی یی ماتی دی  سادات  روغتون ته بوتلم هلته یی زما درملنه وکړه کله چی راتلو  سادات  ته ورغاړی واتم او له سترکو می د  اوښکو  سیلاب شروع  شو سادات راته ډیر ویل چی سه شوی دی   هو  له ډیرو سلکو می  د حبرو توان نه درلود  لاسونه یی راته پاسمان کړی وو کله چی کور ته راغلم

ماشام اذانونه  شروع وو  مور می ولیدم چی  لاسونه می پټی دی راغله  راته یی ویل  سه شوی زویه دا پر سه حال یی   زما زړه لکه  کلکه تیږه وه حو نن هر سه حراب شو  په نه خبره به راته ژړه راتله  مور می حبری کولی  زه ورغاړی  واتم  او سلکی می شروع کړی  تر دی چی مور سخه می هم د خبرو وار ورک شو او سلکو ونیوله      قسم تول کور راته خیران وه  هغه اسد  چی  تل به یی نور حندا ویل نن پر حپله ژاړی😪

 ما می مور ته ویل مور زه لږ حرام کووم بیا به خبری وکړو  زه لاړم  حپل اطاک ته  لږ سه وخت وروسته می د ماما لور راغله    راته یی وویل  اسده  ماتا هو وایه چی سه شوی  ما هغه ته له اوله توله کیسه تر اخیری وکړه  هغه هم  سترکی له اوښکو ډکی شوی  هو هغه تسیلی  راکوله  دومره زر  همت  له لاسه مه ورکوه  دونه مینه دی یوه ورز کی حلاصه شو   هغه ویل انشالله  زه ورسره سهار حبری کوم  نن راغلی وه مونږ کره   سبا به له موره  دی  بټ ورشم    د  ماما  د لور  دی خبرو می زړه  چوندی  کړ  کله چی سهار شو  چای ځکلو توان می نه درلود  ځکه  لاسونه می حوږ وه  مور می ولیدم  راته یی ویل زویه  اوس هو وایه چی سه شوی  لاسو باندی   ما ورته ویل مور هیس حبره نه شته هسی لږ حوږ شوی  زه روان شوم معارف ریاست ته او غوختنه می وکړه  د سپارچی   مدیر صیب ته می ویل  غواړم د شپی لیسی سخه تبدیل شم هغه راته ویل  ځوانه  شپی لیسه تبدیلی نه لری  ډیری زاری می وکړی حو کومه پیده یی ونه کړه  له هغه ځای ناهیلی کور ته راغلم   مور تا می توله کیسه وکړه   مور می ویل حو زویه  شپی لیسه وایه  ما ورته ویل مور جانی  شپی لیسه داسی نه ده لکه نو مکاتیب  شپی لیسه کی اول هو استاد نه رازی که راهم شی درس نه وایی  ټوکی ټکالی کوی😒

ما ایراده وکړه چی مکتب حوشی کړم کله چی می پلار د شفی راغلی  هغه ته می ټوله کیسه وکړه هغه راته ویل زه به یوه لاره پیده کړم    ما می پلار ته ویل  پلار جانه زه نور مکتب نه وایم  پلار می غوصه شوه  له ډیری غوضی یی راته ویل  چی ستا پلار به یی هم وایی😔

زه ناهیلی لاړم د حپل اطاک حواته   موبیل می راوخیست   او هغه انجلی چی په کوم لمبر راته هغه وخت زنک کړی وو  زنک می ورته وکړ  له هغی حوا داسی اواز راغلی دغه شمیره چی تاسو دایل کړی د لاس رسی وړ نه ده😪

اته شپی می ورته شوکیر کړی هو له هغی  حوا به یوه خبره راتله   دغه شماره لاس رسی وړ نه ده   خپکان رانه لاره ورکه کړی وه

حیران ومه چی سه وکم چا چی به حاندل ما به ویل   ای  اسده  سنکه ځوان  وی  سنکه حال ته راغلی 

له چونده بیزاره شوی ومه   د ځان بدلولو کوش می کو  هو بیخی  کیده نه  زه حپل زړه لیونی کړی ومه   

ما به هر وخت له ځان سره ویل    چی دا حلک دروغ وایی   مینه  درد  لری   دا لری هغه لره 

هو  اوس  زه پوی شوم چی مینه  له روغ انسان نه لیونی جوړه وی😪

ټوله شفه می کوش وکه  هو حوب نه راتله

یوه ورځ  زه له کوره بیرون شوم او هغه ځای ته بیا ورغلم   دا واری  می له څیهری  معلومیدل  چی خراب یم     کله چی هغه انجلی راغله   او زه یی ولیدم   نو د لاس اشاره یی راکړه  زه ورپسی شوم  هغه مخکی وه زه ورپسی ومه  تر دی چی تر مکتبه ورسره  شاته روان ومه

داسی ځای ته ورسیدو  چی بیخی  ځوک نه وو  هلته  راغله  او  حپلی هغه سترکی   یی راواړه ولیی کومو چی داسی مینه کی لیونی کړی ومه

یو بل تا مخامخ شو  له سلام کلام  وروسته  یی  یوه  ورکه راکړه  هغه  او راته یی ویل  نوره لاړم   زه  حیران ومه چی دی که به سه یی😊

کله چی بیرته راتلم   نو هغه ورکه می حلاصه کړه  ورکی لیکل شوی وو 

بخنه غواړم   زه نه غواړم  چی  ستا د بربادی  لامیل شم

کوره   چی وروسته خبریدی له دی حه ده چی اوس خبر شی زما زړه کی بل سوک دی   زه د بل چا یم❤

ځکه می داسی نازونه کول   قسم  له زړه درنه بخنه غوړم  هیله کوم  ماسره واعده وکړه  چی ځان ته به کوم تاوان نه راسه وی       زه  په کلی کی بل چاسره  مینه لرم  😢

داسی خبری یی لیکلی وی 

وار رانه ورک شو   

حیران ومه چی سه وکم

سو ورځی وروسته   می ورته د زنک کوشش وکړ  ورته له ډیرو زنکونو وروسته یی جواب راکړ ورته  می ویل   سمده  چی ته د بل چاسره مینه لری  هو زه می په دا زړه سه وکم  هغه خبری نه کولی ما د خبرو وار نه ورکو  زما  ګیلی زیاتی وی   ډیری خبری مو وکړی  هو بیا یی هم زړه نه غوختو  ما ورته ویل  سمده  سنکه چی دی حوحه  وی   هو  زما  د هری  کناه  سزا دی ستا وی     موبیل می بند کړ     یوی غاړی  ته   بلیټ  پروت وو هغه باندی می لاس داسی کړ   لږه  چرک  چی هلاله وی

یو ورورنو می ولیدم   مور تا یی غږ کړ  مور می ولیدم چی پر سه حال یم  ورخته وه    

ورونو می روغتون ته بوتلم  کله چی راغلم زیات بیزوره ومه  چاسره حبری کول می د وس کار نه وو  مور تر شفی نه پریهودم   هغه خبری کولی زه خوب وړی ومه  سهار چی کله ویخ شوم   چای هر سه تیار وو  هو زه له کوره بیرون شوم   ماسره  فکر  د هغه هلک وو  ما وویل چی دا به سوک وی  هو  خیر  پریده یی زما مینه ورسره بیخی زیاته وه  مینی یی نور لیونی کړی وو   ما د دنیا  حایست نه لیده  ما به ویل د دنیا خایست یو ترف تا  دا بل  ترف 

  قسم  دی مینی می له چوند مسهره جوړه کړی وه 

یوه ورځ  راته مور ویل  زویه  په تا سه شوی  ولی دومره ناهیلی شکاری  زه هو دی مور یم ماتا هو وایه  دا ډیره مودا کیږی چی زه دی وینم  

 ما ورته ویل  موری

زه چی کله هنداره کی ځان ته کورم    ځان سره وایم  ریشتیا هم د زړه حپکان د مخ رنک خرابه وی😪

مور می  په ټوله کیسه پوی کړه 

هغی ویل  دی کی د حپکان سه خبره ده  سبر پلار دی راشی   ستا خبره به ورسره شریکه کړم   جرکه  به ورباندی وکړو  

دی خبرو می زړه ته سکون ورکړ 

یوه ورځ   چکر لپاره  زیات لری تللی ومه   یوه اونی  کابل کی   حپلوانو کره ومه

کله چی راغلم   مور تا می ویل  موری   پلار تا دی خبره وکړه  مور می ویل زویه  یوه خبره کوم  حو چی خفه نه شی ما ورته ویل نه مور جانی  وایه الله دی نه کړی 

مور می ویل  د هغی  انجلی مور وایی  لور می نه ورکوو چاتا هغه لا درسونه وایی   

مور می زما سترکو کی د بی وسی  اوښکی ولیدی  زه یی غیږ کی ونیولم

زیات یی خفه کړم  هو زما مینه زیاته وه    کله به می ویل ځان وژنه وکړه 

زه حپله حیران ومه چی دومره لږ وخت  کی دومره مینه  زما زړه کی سنکه پیده شوه   ډیر وخت تیر شوو  روغی  دوه میاشتی

یو سهار روغتون ته لاړم  او د دروغو می د عصابو  د کولو داکتر ته ویل  هغه هغمه رقم کولی راکړی   کله چی   کور ته دننه شوم  کولی می پټی کړی  سوک می پوی نه کړل    کله چی ماشام شو   نو زنک کوش می هغه انجلی ته وکړ   له لسو زنکو وروسته  یی جواب کړ  

سلام کرانی  سنکه یی  الله دی روغه او جوړه لره  قربان  زه درسره زیاته مینه لرم  ته زما چوند یی زما ساه زما روخ یی  زما  حوشحالی یی  زما نړی یی  دی خبرو سره می سترکو اوښکی هم شروع کړی  سلکو ونیولم  زیاتی خبری می وکړی   نور غلی شوم 

له ځه وخت وروسته  له هغی حوا په یوه ارامه او نرم انداز داسی اواز راغلی 

وَعَلَيْكُم السَّلَام وَرَحْمَةُ اَللهِ وَبَرَكاتُهُ‎

شکر شه یم      کوره    له دی وروسته زنک ونه کړی   ما ورته ویل  نور نو  په جوند  بیا زه دی مینی نوم نه احلم    تا هو زه برباد کړم   داسی دی زلیله کړم  قسم چی کله هنداره کی ځان ته کورم  نو وایم  دا  اسد  نه دی😪

نورو  نو ستړی شوی یم ستا د ظلمونو   ته له الله نه وریکی 

  نورو  نو   مجبوره یم  چی ځان وژنه وکړم   ته ولی زما مینه باندی باور نه کوی  

ما خبری کولی  موبیل یی بند کړ  له دیری غوضی می موبیل له دیواله ویشته 

ډیری زاری می ورته وکړی  هو رضا می نه کړه احساسات  می زیات وو  هر سه می کولی شوو      لاړم او هغه د عصابو  کولی می راوخیستی  

اسده  هغه دی نه غواړی  هسی حپل ځان حوری    

له ځان سره می ویل

 زه پوهیږم  چی زه ستا په چوند کی دومره مهم شحص نه یم  هو یوازینی هیله می داده چی یوه ورز به زما نوم واوری او له ځان سره به وایی  یادیږی می اسد

هو زه به نه یم په دنیا😪💔

دی خبری  سره  می سم تولی د عصابو کولی وخواړی  لږ سه وخت وروسته می له حولی  چغی واتی   بیا نه یی پوی شوی چی سه شوی   کله چی می سترکی حلاصی کړی کورم چی روغتون کی یم    داکترانو می پلار ته ویل چی  زوی مو حه دی   نه پوهیږم چی کله به حپل حالت ته وکرزی   داکتر ویل  دی چی کله عصابو کولی حوړلی  راسن  یی رګونو ته تللی  شکر په دی وباسی  چی  میده کی یی نه دی پاتی شوی  کنی  قبر یی ځای وو

زما میده یی یوه شفه کی  سو واری مینځلی وه  

کله چی یی کور تا راوستم   زما عصابو  دری میاشتی  کار نه کو  سم لیونی ومه   دغه  دری میاشتی  ما سنکه تیر کړی نه پوهیږم   هغه دری میاشتی می هیس په یاد  نه دی کله چی یی کوشش کوم چی سه یاد کړم نو  یو دم راباندی سه کیږی  مغزه می  سم کار نه کوی  هر سه حوند لاړ  زه  اوس هغه شوح نه یم  چی تل به یی په شونډو مسکا وه اوس د هغه دنک جینار ملا ماته ده اوس په تیارو کی دی هو له تیارو سره مینه لری  ځکه په تیارو کی سکون لټوی  اوس یی زړه مات دی   یوازیتوب حوښه وی اوس له دی دروغجنی دنیا کرکه کوی اوس د ځان سره مینه لری او د ځان ملکری دی 

  له  وحت وروسته   په  هغه کور کی حوشحالی  شروع شوه

هغه انجلی یی بل جاتا ورکړه  او مونږ له هغی کلی کډه یوړه😌

له  یو کال وروسته می هغه شماری ته زنک وکړ    راته یی ویل سوک یی  غږ له همغه وو  لږ شان هم بدل شوی نه وو  ما ورته ویل   هغه سوک یم چی یو وخت درباندی مین وم او اوس هم یم

هغه راته ویل    شا

له تر اوسه دی خیره لا نه یم 

ما ورته ویل زما شخصیت داسی نه دی چی سوک خیر کړم 

هغه انجلی  ویل  سوک دی ملکری کړل  که نا   ما ورته ویل   زه او بخت می دواړه بدرنکه یو    مینه  کول زما نصیف کی نشته 

زه نه د چا شوم او نه سوک زما شو

اخیری خبره می دا وکړه

یوه حبره می په یاد ولره 

که دی یو وخت  زما د چوند کیسه چاتا کوله  نو داسی ورته وایه

یوازی وو! هو سوک یی یوازی نه پریښودل😒

زړه یی مات وو! هو د چا زړه یی نه ماتا وو 💔

غمونو غر وو!  هو هیس چاتا یی غم ورنه کړ😏

ځوان وو! هو ناځوانی یی دچاسره نه کوله😔

بد  وو! هو هیس چاسره یی بد ونه کړل😉

حوشحاله وو! هو د بل په بدو نه حوشحاله کیدو😊

میناناک وو ! هو هیس چا هم مینه ورنه کړه💔

          💔 بای💔