Children Of Sins - Chapter-4 The Curse Of Weakness

Ağrı.

Acı çekerken, acıyı bir kenara bırakıp başka bir amaçta olan işleri daha kolay hale getiriyor, değil mi?

Sayı saymak, renkler, nesne adları veya yerdeki desenleri aramak gibi.

Peki vücudunuz acıya alışmışken başka odaklanmanın bir mantığı var mı?

Şimdi alnımdan kanlar akarken bunu sorguluyorum.

Sıradan bir gün... en azından benim için.

En sonunda dışarı çıktığımda kafamın patlayacağı gibi görülüyordu.

Başta. Ağrı. Denge kaybı.

Sanki bayılacakmışım gibi.

Bezi satın almış, kirli olsun.

Yenisini istemenin lüksü yok.

Bir köle için lüks diye bir şey yoktur.

Zayıf bir iblis için.

Bezi temizlerken depolanırdım ve tekrar soğuk zemine saklanırdım.

Acıyı umursamıyorum.

Önce hakaretler, sonra tokatlar, yumruklar... Sonra kan, morluklar ve bazen de kırık kemikler.

Öngörülebilir şeyler.

Bugün şanssızdım. Ev sahibi sarhoştu.

Ve bu seferin üzerine biraz su döktüğüm için patlattı.

Günün sonunda hiçbir şey değişmiyor.

Ve yine taklitleri düşünürken buluyorum.

"Her zamanki gibi işe yaramaz."

"Asla doğmamalıydın."

"Sen sadece bir israfsın."

Ve daha fazlası... ve daha fazlası...

Artık eskisi gibi dikkatler dağılıyor.

Dikkatin bir anlamı yok. Hepsi aynı ya da benzer.

Hepsini tanıyorum.

Hepsini ezberledim.

Hepsi uygundur.

Hepsi acıyor.

Belki de gerçek oldukları için acıtıyorlar.

Ve gerçeği bu kadar net bildiğinizde yalan söyleyemezsiniz.

Ve gerçek şu ki... Ben güçsüzüm.

Zayıftım.

Ve olacağız.

Eğer bir şeytansan zayıf olamazsın.

Eğer kopyalanırsa, sadece bir sorun var.

Bir hayal kırıklığı.

Sadece acı çekmeyi hak eden bir şey.

Çünkü zayıf benzerlikler melezlerden bile daha iyi değil.

Güçleri var ama azıcık.

Buna rağmen güçlerini bile kullanamıyorlar.

Ve güçlerinin miktarı daha da artıyor.

Zayıflama belirtileri çok yaygın değildir; aslında oldukça nadirdir.

Zayıflık türleri keşfedilince çoğu aileleri tarafından öldürülüyorlar.

Sebebi çok tahmin edilebilir.

Bunlar birer hatadır.

Ailede bir hayal ürünüdür.

Aileyle yaşamaya devam ediyorlarsa bu tam bir lanet gibi.

unsurların yaşatılmasının hiçbir nedeni yoktur.

Bu nedenle ailelerin çoğunu öldürüyor ve aile hiçbir şey yapmadığı gibi hayatına devam ediyor.

Bazen aile, zayıf şeytanı güçlü bir insanın ailesi satar; bunların benim ailemin yaptığı gibi.

Çocukluğumdan beri onların kölesiyim.

Ve kölelerin hiçbir hakkı yoktur.

"Şanslısın çünkü ailene seni öldürdü."

Şimdi, hayatlar boyunca acı çekmek ve bu insanların düzgün bir mola vermemesi, ihtiyaçlarınızı karşılamaktan hizmet etmek istemek.

Sana çöp yemek verseler bile... toplamaksın.

Şanslısın çünkü hayattasın.

Şanslısın çünkü ailene seni öldürmüştü.

Düşüncelerimin ev sahibinin sesi tarafından bölünene kadar bu düsturu tekrarlıyorum:

"Git de pisliğini temizle, piç! Kendi kendini temizlenmiyor! Bu sefer düzgün yap yoksa sana gerçekten zarar veririm!"

Ayağa açıldım.

Sahibini bekletemezsiniz; Doğal olarak vücudunuzda daha fazla yara izi kalıyor.

Bezi miktarında ilerledim.

Orada, vücutta okunamayan bir ifadeyle ortaya çıkar.

Kırık cam işaretleyerek yere dökülen suyu gösterdi.

Gitti, yani: Ben dönmeden önce bitirmeden.

Parça toplamaya başladım.

Elimden acıdı ama önemli değil.

Hiçbir zaman önemli olmadı.

Bütün parçalar toplanıp çöpe atılıyor.

Daha sonra birkaç tane peçete alıp suyunu sildim.

Silinirken suda yansımamı gördüm.

Soluk on.

Siyah gözler.

Beyaz tonları.

Kızıl, sağlıksız, uzun, dağınık saçlar.

Ve kara iblis boynuzları.

Sadece bu şeylerin bana zayıf bir özelliklerini hatırlatıyor.

Bir köleden başka bir şey değil.

Bu benim hayatım.

Sadece hizmet et, acı çek, ızdırap çek.

Üç kelimeden fazla değil.

Ev sahibinin karısı dua etmem gerektiğini söylüyor.

Daha zararlınü de görebiliyorum diyor.

Merak ediyorum...

Bundan daha kötü ne olabilir?

(I'm waiting for your comments and predictions for the next chapter)

ns216.73.216.139da2

Reading Theme:

Font Size:

Line Spacing:

Paragraph Spacing:

Load the next issue automatically